جنگ بداند.از اين رو،نمى‌توان به راحتى اين ادعا را پذيرفت كه غرض صرفاً تحليل هر آنچه اتفاق مى‌افتاد،بوده است.

دو- آنچه از اين سرمقاله‌ها برمى‌آيد،اين است كه عملاً پذيرفته شده كه مسير آتى جنگ اين چنين مسيرى باشد،زيرا هيچ سخنى جز دو اشارۀ اجمالى به راه پايان جنگ و مسير آتى جنگ وجود ندارد.در سرمقاله‌ها پذيرفته شده بود كه جدّى‌ترين بحث جنگ،همين فعل و انفعالات است و نتيجۀ طبيعى اين امر آن است كه افكار عمومى،هرگونه اظهار نظر خارجى در اين مورد را جدّى بگيرند، به‌ويژه آن كه اين سفر تقريباً با سكوت مسؤولان كشور همراه بود.

سه- از ديد آنان كه اطلاعات سياسى و توانايى تحليلشان بالاتر است، بسيار جاى تعجب خواهد بود كه چگونه در فضاى«بدبينى به سازمان ملل»و يكپارچگى دشمنان عليه انقلاب اسلامى و جنگ،به همان ميزان هم«اميدوارى و انتظار از دبير كل»مى‌تواند وجود داشته باشد؟ آيا اين گونه ابراز اميدوارى در آن شرايط زمانى و اوضاع و احوال سياسى و نظامى،نمى‌توانست بهترين محمل براى پذيرش«شايعاتِ»در بارۀ وجود مذاكرات«پشت پرده»باشد؟ اين نحوۀ برخورد با دبير كل به چه ميزان با«طرح تبليغاتى اعزام حماسه‌سازان عاشورا»كه همزمان ادامه داشت،همسويى داشت؟ آيا داوطلبان اعزام و اعزام مجددى‌ها مخاطبان روزنامه‌هاى ما نبودند؟

آنچه كه گفته شد گوشه‌هايى از تأثير عدم هماهنگى تبليغات عادى ما با تبليغات جنگ در خلال جريان سياسى سفر آقاى دبير كل بود كه خود،بيانگر يكى از نقاط ضعف دستگاه‌هاى سياسى-تبليغاتى ما در آن زمان بود و اين كه تحت تأثير قرار دادن مردم بدون يك طرح عمليات روانى يا برنامۀ معين، تبليغات ما را منفعل و متناقض جلوه‌گر مى‌ساخت.