مقدمه

روحانيّت معاصر وامدار تلاش هزارسالۀ حوزه‌هاى شيعى است، از آن منبع فيّاض اعتبار كسب كرده و با اتّكا به آن، قدرت تسخير قلوب و بسيج توده‌ها را يافته است. به عبارت ديگر، هزاران انسان برگزيده عمرها را به طهارت و تقوا گذراندند و مجموعه‌هاى علمى گرانبهايى ارائه نمودند تا به‌تدريج جامعه و ملّت به روحانيّت اعتماد پيدا كردند.

حوزه‌هاى علميه ميراث جهاد علمى فرزانگان دانش است. نوابغ علمى حوزه‌ها جان در راه اشاعۀ دانش دين نهادند، در تعميق و گسترش مبانى و مفاهيم مكتب كوشيدند و در اين راه، راحت و فراغت نشناختند، هجرت‌ها كردند و حرمان‌ها ديدند، امّا از تلاش و كوشش علمى باز نايستادند.

حوزه به‌عنوان سرچشمه تفكّرات ناب دينى توانسته است بذر ايمان را در جامعه بكارد، شهد اعتقاد و باور دينى را در كام جان‌ها بريزد و امواج خانمان‌سوز الحاد و ترديد را ناكام سازد. پيشواى انقلاب اسلامى، امام راحل در اين زمينه مى‌فرمايد: