جبهه‌هاى نبرد با كربلا و عاشورا مى‌يافتند.شايد در شعار ساده و مشهور «نهضت ما حسينيه،رهبر ما خمينيه»اين مفهوم و نگاه لطيف نهفته باشد.اين كه امام خمينى(ره) خود از خاندان پيامبر بود و راه و سخن و سيرت او همان راه و همان سخن و شيوه را تداعى مى‌كرد،چنين تصوير و باورى را به ذهن‌ها مى‌بخشيد.جز اين،امام راحل،بارها به نهضت عاشورا و شباهت جبهه‌ها و رزمندگان و شهيدان و مردم به ياران امام حسين(ع) اشاره كرده بود.

رزمندگان نيز با چنين باورى خود را در همان راه مى‌يافتند.

يكى از شهيدان گرانقدر دفاع مقدّس در بخشى از وصيّت‌نامۀ خود مى‌نويسد:

چه جاذبه‌اى است كه ما را از بسترهاى گرم و آسوده بيرون كشيد و عاشقانه به ميدان نبرد آورد تا سختى‌ها و مشقّت‌ها را به جان و دل بخريم و از شوق وصال معشوق تا پاى جان ايستادگى كنيم؟ راستى اين‌همه زيبايى به بهت و حيرت آمده است،از اين شكوه‌ها و عظمت‌هايى كه پاسداران ما در صحنه‌هاى مبارزه مى‌آفرينند و اين‌همه ايثار و ازخودگذشتگى‌ها علتش اين است كه با ملاك‌هاى مادى و دنيايى بررسى مى‌شود،حال آن كه منطق ما منطق معنويت و عشق است و چون شمع،آب شدن و روشنى بخشيدن.امروز ما از درون سنگرهاى نبرد اعلام مى‌كنيم كه بانگ«هل من ناصر ينصرنى» حسين زمانمان [امام خمينى(ره)] را شنيديم و لبيك‌گويان عاشقانه به ميدان شهادت شتافتيم تا بلكه خدا توفيق پيوستن به اوليايش را نصيب ما كند. [1]

شهيدى ديگر در وصيّت‌نامۀ خويش نگاشته است:

هنگامى كه عاشوراى حسينى بار ديگر به دست يزيديان خبيث در كربلاى