كربلا ناگزير است.اگر بپذيريم كه كربلا هر روز در ما اتّفاق مى‌افتد (كل ارضٍ كربلا و كل يومٍ عاشورا) و هر روز حسينِ خوبى‌ها و پاكى‌ها به كربلاى قلب ما مى‌آيد و يزيد گناه و زشتى در مقابلش صف‌آرايى مى‌كند،بايد از خودمان بپرسيم:چند بار،رها از بهانه و توجيه،اين حسين را لبيك گفته‌ايم؟

4.وحدت در جهت،انديشه و عمل

هنر انسان‌هاى بزرگ آن است كه در قلمرو ذهن و عمل،توحيد و يكپارچگى دارند و از بدايت تا نهايت،دوگانگى و چندگانگى و تزلزل تهديدشان نمى‌كند.

حوادث بزرگ آزمونگاه انسان‌ها است. [1]تغيير موقعيت‌ها و بروز خطرها، گاه زانوها را سست مى‌كند،در مواضع تزلزل مى‌آفريند و در حركت كندى يا توقّف ايجاد مى‌كند،امّا اراده‌هاى سترگ و بزرگ از آغاز تا فرجام پاى بر آرمان مى‌فشرند و هيچ حادثه‌اى در اراده و راهشان خلل و سستى نمى‌آفريند.

امام عاشورا پيش از حركت به سمت عراق و كربلا،با خواهش و پيشنهاد و بازدارندگى‌هايى فراوان مواجه است؛محمد حنفيّه برادرش،عبداللّه مطيع بزرگ قريش،امّ‌سلمه همسر پيامبر،ابن عبّاس،عبداللّه بن جعفر،عبداللّه بن عمر،عمر بن عبدالرّحمن،و...هريك به‌گونه‌اى مى‌كوشند امام را از سفر بازدارند و با پيشنهادهايى چند،در انديشۀ يافتن چاره‌اى براى انصراف اباعبداللّه(ع) از سفر هستند.

امام عاشورا از آغاز تا پايان اين راه هماره جهت را نشان مى‌دهد و قيام