مى‌زنند،اتمام حجّت است.كربلا از نظرگاه سِنّى«حجّت»است و تقريباً هركس در كربلا مى‌تواند الگوى سنّى خود را بيابد؛نوجوانان،قاسم،عبداللّه بن الحسن و عمرو بن جناده را؛جوانان و ميانسالان،على اكبر،عبّاس،عبداللّه و جعفر را؛پيران،حبيب،عابس و مسلم بن عوسجه را؛زنان،زينب(س)، رباب و ام‌وهب را،و حتى كودكان،اصغر و سكينه را.كربلا از اين جهت نيز در جنگ‌هاى تاريخ اسلام يك استثنا است.

همۀ رنگ‌ها نيز در كربلا يافت مى‌شوند؛سياه مانند جون،غلام ابوذر و سفيد مانند اسلم تركى.همۀ گروه‌هاى اجتماعى نيز گويى در كربلا نماينده دارند؛معلّمان،بازاريان،تازه‌ايمان آورندگان،غلامان،و....

كربلا هركس را كه بخواهد با تكيه بر بهانه‌ها صحنۀ حق را رها كند،خلع سلاح مى‌كند؛حتى كودك با گريۀ خويشتن مى‌تواند نقش آفرين باشد.

همۀ حالات انسانى نيز در كربلا چهره و جلوه نموده است؛حضور خانوادگى و دسته‌جمعى،نو عروسان،بيماران و گرفتاران.براى مثال،عبداللّه بن عمير كلبى و جنادة بن حارث انصارى با خانواده در جبهه حضور يافته‌اند،يا فرزند يكى از صحابه را به اسارت گرفته‌اند و اباعبداللّه هرچند وى را براى رفتن و آزاد كردن فرزند تشويق مى‌كند و حتّى هزينۀ لازم را براى رهايى فرزند مى‌پردازد،امام را رها نمى‌كند.غم،شادى،آرامش،اضطراب،تشنگى، گرسنگى،غربت،قساوت و شقاوت،محبّت و مهربانى و همۀ جلوه‌ها و حالات،از فروترين تا فراترين،در كربلا ديده مى‌شود.

كربلا سرزمين بى‌بهانگى است؛تشنگى،بهانۀ نجنگيدن و تنهايى،دليل گريز،تسليم و ذلت‌پذيرى نيست.اگر بدانى زن و فرزند نيز از قساوت و بى‌رحمى دشمن مصون نمى‌مانند و اسارت و رنج در انتظار نشسته است،