باقى نمانده باشد،چرا مانع رفتن او مى‌شوى؟با وساطت وزوايى پذيرفتم كه نوروزى در عمليات شركت كند.وقتى او شنيد كه مى‌تواند در عمليات شركت كند،سر از پا نمى‌شناخت؛يك‌سره مرا مى‌بوسيد و تشكّر مى‌كرد و در آخر گفت:پانزده خرداد سال 42 سينه‌ام را آماج گلوله‌هاى دشمن كردم،امّا از فيض شهادت محروم ماندم،حالا يك‌بار ديگر لباس رزم پوشيده‌ام و دوست دارم به آرزوى ديرينه‌ام برسم.

وقتى نوروزى رفت،از وزوايى پرسيدم:تو از كجا مى‌دانى او چند لحظۀ ديگر شهيد مى‌شود؟ گفت:حالات او به‌خوبى نشان مى‌دهد كه كمتر از يك‌ساعت ديگر پر خواهد كشيد.حدود نيم‌ساعت از شروع عمليات گذشته بود كه خبر شهادت نوروزى را آوردند. [1]

2.نوجوانان در صحنۀ نبرد

نوجوانان به خاطر فطرت پاكشان،در دفاع از حق و مبارزه با باطل پيشگام و جدّى‌اند.يازده نفر از نوجوانان در جنگ احد خود را در صف رزمندگان جاى دادند.رسول خدا(ص) هنگام سان ديدن از لشكر،آن‌ها را ملاحظه فرمود و چون به سنّ بلوغ نرسيده بودند،آن‌ها را بازگرداند،امّا دو نفر از آن‌ها به اسامى«رافع»و«سَمُره»با اصرار،موافقت پيامبر(ص) را براى ماندن جلب كردند.رافع مى‌گويد: