هيچ‌كدام تأثير«اللّه اكبر»را كه از حنجرۀ رزمندگان مسلمان و فريادگران توحيد بيرون مى‌آيد،ندارد.تكبير فريادى است كه فريادكننده آن را در هنگامۀ حساس نبرد از درون جان و از روى اعتقاد و ايمان و با توجّه به عظمت و قدرت خداوند متعال سرمى‌دهد و پيروزى را كه جز از جانب خدا نيست،به دست مى‌آورد.سردار احمد كاظمى،فرمانده وقت لشكر نجف چنين مى‌گويد:

يكى از ويژگى‌هاى جنگ ما قدرت ايمان بود كه كارها را پيش مى‌برد و با تكبير جبهۀ دشمن فتح مى‌شد.پيش از شروع يكى از عمليات‌ها دشمن در آمادگى كامل بود و نيروهاى خود را براى مقابله با رزمندگان اسلام آماده كرده بود.ميادين مين،موانع،سنگرها،مهمّات و خلاصه همه‌چيز را براى درگيرى مهيّا كرده بود.يك شب مانده به عمليات،رزمندگان مستقرّ در خطّ مقدّم فرياد تكبير سردادند كه نيروهاى دشمن هراسناك شروع به شليك كردند و تمامى مهمّات از قبل آماده‌شده را هدر دادند؛از ترس اين كه رزمندگان اسلام در حال پيشروى هستند،حتّى بشكه‌هاى گاز را هم منفجر كردند.

فرداى آن شب نيروهاى اسلام حملۀ خود را آغاز كردند و با كم‌ترين تلفات، مواضع دشمن را به تصرّف خود درآوردند كه اين‌همه به دليل تكبير رزمندگان و متعاقب آن آتشبارى دشمن و اتمام مهمّات آن‌ها بود. [1]

سردار شهيد حاج ابراهيم همّت،فرمانده وقت سپاه پاوه در بخشى از خاطرات خود مى‌گويد:

نيروى ما به 150 مترى دشمن رسيد و به محض روشنايى هوا عمليّات شروع شد.طولى نكشيد كه به خواست خدا (ساعت 10 صبح) تمامى ارتفاعات سقوط كرد،برادران پاسدار با«اللّه اكبر»آن‌چنان وحشتى در دل دشمن