در شب معروف جنگ صفين يعنى ليلة الهرير و نيز در روز آن، اميرالمؤمنين(ع)به تنهايى پانصد و بيست و سه نفر را به هلاكت رساند.

تعداد دقيق كشته‌شدگان با شمارش تكبيرهاى آن حضرت به دست مى‌آمد.

حضرت به همراه هر ضربتى كه مى‌زد،تكبير مى‌گفت و چون ضربتى وارد مى‌كرد،امكان نداشت كسى كشته نشود.از اين رو،همراهان حضرت تكبيرهايش را مى‌شمردند. [1]

اكنون براى روشن شدن تأثير تكبير در جنگ‌هاى صدر اسلام،اندكى در موارد ياد شده درنگ مى‌كنيم:

تعداد مشركان در جنگ احد سه هزار نفر با ساز و برگ فراوان بود؛سه هزار شتر و دويست اسب همراهشان بود و هفتصد تن زره داشتند.زن‌ها را نيز براى تحريك و يادآورى كشتگان خود در جنگ بدر همراه آورده بودند.

در مقابل،تعداد مسلمانان حدود هزار نفر بود كه يك‌سوم آن‌ها نيز به همراهى عبداللّه بن ابّى منافق صحنه را ترك كرده،به مدينه بازگشتند.

بنابراين،تعداد مسلمانان حدود هفتصد نفر با ساز و برگ اندك بود. [2]

مسلمانان در چنين وضعيتى با تكبير رسول خدا(ص) تكبير گفتند و به دشمن نيرومند خود حمله كردند.دشمن شكست سختى خورد و پا به فرار گذاشت و حتى از صف زن‌ها كه در پشت سر بودند گذشت،و اگر نگهبانان تنگۀ عينين مأموريت خود را رها نكرده بودند،مسلمانان در همان لحظات آغازين به پيروزى قاطعى دست مى‌يافتند.