ايشان در جاى ديگر صبورى خانواده‌هاى شهيدان و شهادت‌طلبى رزمندگان را نتيجۀ همين مجالس سوگوارى معرّفى مى‌كند و مى‌فرمايد:

هيچ قدرتى نمى‌تواند اين ملّتى كه از همه جوانب به او هجوم شده است و از همۀ قدرت‌هاى بزرگ براى او توطئه چيده‌اند،اين توطئه‌ها را خنثى كند،الاّ همين مجالس عزا.در اين مجالس عزا و سوگوارى و نوحه‌سرايى براى سيّد مظلومان و اظهار مظلوميّت يك كسى كه براى خدا و براى رضاى او جان خودش و دوستان و اولاد خودش را فدا كرده است،اين‌طور ساخته جوانانى را كه مى‌روند در جبهه‌ها و شهادت را مى‌خواهند و افتخار به شهادت مى‌كنند و اگر شهادت نصيبشان نشود متأثّر مى‌شوند،و آن‌طور مادران را مى‌سازد كه جوان‌هاى خودشان را از دست مى‌دهند و باز مى‌گويند باز هم يكى دوتا داريم.اين مجالس عزاى سيّدالشّهداست و مجالس دعا و دعاى كميل و ساير ادعيه است كه مى‌سازد اين جمعيّت را. [1]

آرى،همين زمزمه‌ها عاشق‌پرورى مى‌كرد،شور مى‌آفريد و حماسه مى‌ساخت.سوگوارى پس از خواندن ادعيه از شورانگيزترين و وصف‌ناشدنى‌ترين لحظه‌هاى جبهه بود.در هق‌هق گريه‌ها و لرزش شانه‌ها، نام حسين،ابوالفضل،زينب،قاسم،على اصغر،سكينه و رقيّه طنين‌انداز بود و اين گريه‌ها و زمزمه‌ها بيش از هر چيز شعلۀ عشق و شوريدگى و ايثار را در جان‌ها مشتعل مى‌كرد.

ياد اباعبدالله پايان‌بخش مجالس شهيدان نيز بود.خانوادۀ شهيد به جاى اشك ريختن بر عزيز خويش،بر مظلوميّت عاشورا اشك مى‌ريخت و خود را با اين اعتقاد و ايمان كه فرزندش قربانى راه كربلا است،التيام مى‌بخشيد.