داشته،به آن توسّل مى‌جستند و هنوز هم مى‌جويند.گاه پيشانى‌بندها ارتباطى نزديك با نام لشكر و گردان و گروهان داشت.براى مثال،در لشكرهايى كه نام كربلا يا امام حسين داشتند،عمدتاً با عنوان«مسافران كربلا»،«يا امام حسين»، «يا حسين»و«يا اباعبداللّه»زينت مى‌يافتند.

اين نوشته‌ها افزون بر پيشانى‌بندها،بر لباس رزمندگان نيز ديده مى‌شد.

«كربلا،كربلا! ما داريم مى‌آييم»،«زائر كربلا»،«عاشقان اباعبداللّه»،«جان فداى لب تشنۀ اباعبداللّه»،«لبّيك يا اباعبداللّه»،«يا حسين»و«يا اباالفضل»از آن جمله‌اند.

گاه نقش حرم اباعبداللّه و گنبد و بارگاه او زينت لباس رزمندگان بود.گاه نيز عكس اين حرم در جيب و كوله‌پشتى رزمندگان همراه با زيارت عاشورا يا زيارت وارث،توانبخش،همدم لحظه‌ها و گواه شيفتگى و دلباختگى آنان به اباعبداللّه بود.

گفتنى است اين جمله‌ها و نوشته‌ها خود معرّف رزمندگان و در صورت شهادتشان،نشانه و علامت شناسايى آنان بود.هنوز هم برخى از اين جمله‌ها و نوشته‌ها از نشانه‌هاى شناخت اجساد مطهّر مفقودالاثرها است.

پيشانى‌بندها به رنگ‌هاى سبز،قرمز،آبى،سفيد،زرد،سياه،نارنجى و...

بود.در اين ميان،سبز و سرخ بيش از ديگر رنگ‌ها به‌كار گرفته مى‌شد.گاه نيز رزمندگان شخصاً با استفاده از ماژيك و ابزار ديگر،نوشته‌هاى مورد علاقۀ خود را بر پارچه‌ها يا بر لباس‌هاى خود مى‌نوشتند.بايد گفت پيشانى‌بند در اين هيئت،يكى از جلوه‌هاى انحصارى و بى‌سابقه در تاريخ نبردهاى جهان و حتّى اسلام است كه تأثير آن را در جهاد فلسطين و روزگارى در بوسنى و هرزگوين شاهد بوده و هستيم.