فصل پنجم:سروده‌هاى دفاع مقدّس و فرهنگ عاشورا

1.شعر

شعر گوياترين زبان در طرح و انتقال فرهنگ عاشورا و رساترين صدا در معرّفى حماسۀ ستم‌ستيز و ايمان‌ساز كربلا است.هنوز هيچ رسانه‌اى بهتر از شعر رثاى كربلا را بيان نكرده است و فريادى را كه از حنجره‌اى خشك در روزى داغ در غريبانه‌ترين لحظه جوشيد،منتشر نساخته است.

شعر در خودِ حماسۀ كربلا جايگاه و پايگاهى گسترده و ژرف دارد.ياران فداكار عاشورا عمدۀ سخنانشان را در شعر و رجز بازمى‌گفتند و امام عاشورا نيز از همين سلاح بُرّا و كارا بهره مى‌گرفت.امام حسين(ع) در همان آغاز نهضت كربلا پس از گفت‌وگو با محمّد حنفيّه،برادر ناتنى‌اش،به‌طرف مسجد و حرم پيامبر حركت كرد و در طول راه اين دو بيت يزيد بن مفرغ را مى‌خواند:

لاٰ ذَعَرْتُ السَّوٰامَ فىٖ فَلَقِ الصُّبْحِ مُغيٖراً وَ لاٰ دُعيٖتُ يَزيٖداً
يَومَ أُعْطٖى مِنَ المَهانَةِ ضَيْماً وَ الْمَنٰايٰا يَرْصُدْنَنٖى أَنْ أَحيدٰا [1]

من به‌هنگام يورش در صبحگاهان از شتر چرنده ترسى ندارم،و نبايد مرا يزيد [بن مفرغ]بخوانند؛