قلبم آكنده از عشق پيوستن به اللّه و رسول‌اللّه(ص) و حسين بن على(ع) مى‌باشد.آن جا كه خداى تعالى خودش وعده فرموده،من اين راه پرافتخار را - كه ائمۀ اطهار و عاشقان اللّه پيموده‌اند-با شناخت،انتخاب [كردم] و پذيرفتم و داوطلبانه و با تلاش بسيار موفّق شدم به جبهه اعزام شوم كه يا بكشم و يا به‌گفتۀ رهبرم،سينه‌ام را آماج گلوله‌هاى دشمن قرار دهم و كشته شوم؛در هردو صورت پيروزى با ما است. [1]

شاهدان شهيد،عشق را در صحنۀ عاشورا و امام حسين(ع) را عاشق بزرگ و مظهر عشق مى‌يافتند.اين عشق‌يابى در كربلا،ترجمان معرفت رزمندگان و درك عميق آن‌ها از عاشورا و مكتب اباعبداللّه است.شهيد سيف‌اللّه روستازاده در وصيّت‌نامه‌اش مى‌نويسد:

بايد كلمۀ عشق را در صحنۀ عاشورا يافت؛چگونگى پيوستن و برگشتن عاشق به حضور معشوق.عشقى كه دل را روانۀ [محضر]بارى‌تعالى كرده و فكر دنيوى را سلب مى‌كند.حسين(ع) اين عاشق بزرگ و مظهر عشق،چگونگى اين امر را به ما رهروان حق آموخت. [2]

و اين شور و عاشقى تا آن جا است كه هر رنجى را آسان و هر بارى را قابل تحمّل مى‌سازد.شهيد مجتبى طيرانى مى‌نويسد:

يا حسين،يا حسين،يا حسين! آن‌قدر فرياد«هَلْ مِن نٰاصِرٍ يَنْصُرُنىٖ»ات نافذ بود و آن چنان تنهايى‌ات در آن تفتيده دشت برهوت دلمان را به آتش كشيد كه اكنون در لبّيك به تو اى وارث رسولان،همۀ سختى‌ها را با لذّت ايثار بر دوش خواهيم كشيد. [3]