هركس حقيقت را از من بپذيرد (از من پيروى كند)،راه خدا را پذيرفته است و هر آن كس نپذيرد،من راه صبورى پيش خواهم گرفت تا خداوند كه بهترين حاكم است،ميان من و اين افراد داورى كند.

تسليم محض در مقابل ارادۀ الهى و واگذار كردن امور به او و از او توفيق طلبيدن،نه تنها در وصيّت‌نامه كه در آخرين لحظه‌ها زمزمۀ لبان امام عاشورا است.اين ويژگى در وصيّت‌نامۀ نسلى كه با اقتدا به عاشورا و كربلا،مشهدى از غرب تا جنوب در جبهه‌ها گشودند،كاملاً مشهود است.اين تسليم و توكّل و باور پشتوانۀ الهى،اميدبخش،اطمينان‌آور و پيروزى‌آفرين بود.يكى از شهيدان در وصيّت‌نامۀ خود مى‌نويسد:

خدايا!به من بياموز كه چگونه تمام افكارم براى جلب رضاى تو باشد.خدايا! به من بياموز كه چگونه زندگى كنم كه رضاى تو در آن باشد.خدايا!به من بياموز كه چگونه كلامى گويم كه كلام تو در آن باشد.خدايا!به من بياموز كه چگونه اين جان را-كه عزيزترين و تنها دارايى من است-براى رجعت كردن به سوى تو بدهم.پس خدايا! زيستن چون حسين(ع) را به من بياموز و مردنى همچون او را. [1]

و شهيدى ديگر در وصيّت‌نامه‌اش در راز و نياز با محبوب خويش مى‌نويسد:

بارخدايا! ما آگاهانه دعوت اماممان و مرادمان و مرجعمان و تجلّى روح تو را در عصر حاضر لبّيك مى‌گوييم و به‌سوى تو مى‌آييم،با كفّار و منافقين مى‌ستيزيم و فرمان تو را پاس مى‌داريم و تو شاهدى كه در اين امر جز رضاى تو پاداشى نمى‌خواهيم.پروردگارا! ما دنيا را به دنياپرستان و ديگران وا مى‌گذاريم تا