كدام اراده است كه در اين طوفان‌ها نشكند و به يأس و بن‌بست نرسد.ايمان حسينى و شعلۀ عاشورايى به زندگى گرمى،معنا و جهت مى‌بخشد و انسان را در كشاكش حوادث و تنگناها و بحران‌ها صبور و مقاوم و استوار نگاه مى‌دارد.اگر آزادگان مقتداى خود را امام سجاد(ع) و زينب كبرى(س) نمى‌ديدند،هرگز نمى‌توانستند در اسارت فضايى بسازند كه عراقى‌ها، اردوگاه موصل،زندان آزادگان سرافراز را ايران كوچك بنامند. [1]

7.تأثيرگذارى بر دشمن

در ايّام محرّم،آن شعلۀ پنهان،عشق به امام حسين(ع)،از زير خاكستر قلب‌ها سر برمى‌آورد و گدازه‌هاى آن،سوگوارى و گريه هاى عاشقانه آزادگان،گاه دشمن را نيز تحت تأثير قرار مى‌داد:

در محرّم سال 69 برادران اردوگاه تكريت 12 با شور و حال بسيارى شروع به زمينه‌سازى براى انجام مراسم عزادارى سالار شهيدان سيّدالشهدا(ع) و ياران باوفايش كردند.

اشعار مذهبى را با امكانات [كم] و دردسرهاى فراوان جمع‌آورى كرديم و چند قطعه‌اى از آن را حفظ نموديم تا در ميان محفل عزاداران حسينى، فضاى آسايشگاه را عطرآگين كنيم.

در آن عزادارى بى‌سابقه،چشمان آزادگان غريب بر غربت امام حسين(ع) مى‌گريست و فرياد«حسينٌ منّى،أنا من حسين»كه از اعماق وجود بسيجى‌ها برمى‌خاست،در تمام آسايشگاه شنيده مى‌شد.شب‌هاى محرّم آن سال از شب‌هاى فراموش‌نشدنى عمر من است.