اگر غوّاصان در نبرد با جريان خروشان اروند و جزر و مدهاى شديد آن موفّق مى‌شدند، زمينۀ توفيق و پيروزى رزمندگان در اين عمليّات نيز مهيّا مى‌شد. انجام اين كار بزرگ وامدار آموزش‌هاى دشوار و فشرده بود كه رزمندگان با صبر و استقامت مثال‌زدنى به خوبى از عهدۀ آن برآمدند. در اين‌جا به بيان برخى خاطرات و گفته‌هاى رزمندگان در اين باره مى‌پردازيم. اين گفته‌ها مربوط به آموزش غوّاصى نيروهاى لشكر 41 ثاراللّه است:

در زمان جزر و مد، شدّت امواج دريا بسيار زياد است؛ موج‌هاى دومترى، چهارمترى و كمتر و بيشتر. طبيعى است براى بچّه‌هايى كه تا قبل از آن توى آب شيرين كار كرده بودند، شنا و غوّاصى در دريا بسيار سخت و طاقت‌فرسا بود، امّا بايد آشنا مى‌شدند و با آب دريا به‌هنگام جزر يا مد دست و پنجه نرم مى‌كردند. رفتم براى بازديد. ديدم بچّه‌ها از بس توى جريان‌هاى شديد جزر و مد كار كرده‌اند كه تمام جاهاى حساس بدنشان تاول زده است و از بس آب شور به زخم‌هايشان خورده كه از درون زخم شده است. آب شور دريا به چشم بعضى‌هايشان آسيب رسانده بود. . . نيروها را منتقل كرديم به سدّ دز. باز يك دورۀ فشرده غوّاصى بود و تمرين تيراندازى. بخشى از تمريناتشان سخت و خطرناك بود. مثلاً، شليك آر. پى. جى از درون آب كار مشكل و خطرناكى است. چه‌بسا موج انفجار فرد را از وسط دونيم كند! [1]

رفتيم تنگۀ سه؛ بهشت بچّه‌هاى گردان 410، شيفتى مى‌رفتيم توى آب. يك گروهان صبح مى‌رفت، يك گروهان عصر و يك گروهان شب. هوا سرد بود، خيلى سرد. . . يك گروهان كه كارش تمام مى‌شد، گروهان بعدى بايد لباس غوّاصى آن‌ها را مى‌پوشيد و كار خود را شروع مى‌كرد. كار در نيمه‌هاى شب