امداد و نصرت الهى را در نبردهاى سخت جنگ چشيده‌اند. از اين‌رو، هم در بحبوحۀ عمليّات‌ها نيروها را به توكّل بر خداوند و وسيله دانستن خود و تجهيزات فرا مى‌خواندند، و هم پس از پيروزى و موفقيت، توكّل را از عوامل پيروزى خود برمى‌شمردند. در اين‌جا به برخى از اين موارد اشاره مى‌گردد:

يك - در گزارش قرارگاه كربلا دربارۀ عمليّات پيروزمند فتح‌المبين، پس از انگيزۀ قوى رزمندگان اسلام، توكّل به خدا و عدم اتكا به آلات و ابزار جنگى از نقاط قوّت نيروهاى رزمى جمهورى اسلامى قلمداد شده است. [1]

دو- پيش از عمليّات ثامن‌الائمه، شهيدان سرفراز كلاهدوز و نامجو از سوى شوراى عالى دفاع مأمور شدند تا در منطقه حضور يابند و علت كندى عمليّات را جست‌وجو كنند. شهيد كلاهدوز وقتى با گله‌مندى برخى از برادران در بارۀ مشكلات و كمبودها مواجه مى‌شود، مى‌گويد:

شما توكّلتان را از دست داده‌ايد! اين حرف‌ها يعنى چه. از چه مى‌ترسيد. طلسم صدام بايد شكسته شود؛ هرچند شهيد و زخمى زياد بدهيم. اين طلسم با توكّل بايد شكسته شود. [2]

سه- در شب چهارم عمليّات پيروزمند والفجر 8، سردار شهيدحسين‌خرازى از پشت بى‌سيم به فرمانده گردان خود كه در كنار دشمن موضع گرفته بود، مى‌گويد:

سعى كن با توكّل به خدا با آن‌ها محكم برخورد كنى! توكّل همه‌مان بر خدا است. همان‌طور كه تا حالا خدا مدد كرده است، اين‌جا هم حتماً ياريمان مى‌كند. [3]