يك - چنان‌كه گفته شد، امداد و نصرت مؤمنان يك قانون و سنّت خدايى است. دو ويژگى عمدۀ سنّت‌هاى الهى، تخلّف‌ناپذير بودن [ \ قطعيّت] و فراگير بودن [ \ كليّت] آن‌ها است. قطعى بودن سنن الهى بدين معنا است كه استثناپذير نيستند و هيچ‌گونه تغيير و تبديلى در آنان راه ندارد. [1]شمول و فراگير بودن سنن الهى نيز از آن‌رو است كه به زمان، مكان و جامعه‌اى خاص اختصاص ندارد. به سخن ديگر، خداوند متعال سنّت‌هاى خويش را به صورت قضاياى حقيقيّه بيان كرده است نه بر سياق قضاياى خارجيه و آن بدين معنا است كه هرگاه موضوع و شرايط لازم براى اجرا و تحقّق سنن الهى فراهم شد، آن سنن رخ خواهند داد. [2]از اين‌رو، همۀ زمان‌ها، مكان‌ها و جوامع را شامل مى‌شوند.

مصداق گفتۀ يادشده در موضوع سخن ما اين است كه هرگاه مؤمنانى كوشا و مخلص دين خدا را يارى كنند، مشمول امداد و نصرت الهى خواهند شد. اين سنّتى نيست كه ويژۀ مؤمنان و مجاهدان صدر اسلام باشد، زيرا خداوند، تنها، وعدۀ يارى مؤمنان عصر پيامبر اكرم (ص) را نداده است، بلكه به صورت قضيّۀ شرطيه فرموده است:

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، اگر دين خدا را يارى كنيد، ياريتان‌خواهد كرد و گام‌هايتان را استوار مى‌دارد. [3]