آيۀ 44 سورۀ مباركۀ انفال كه خداوند مشركان را در ديدگان مسلمانان اندك، و آنان را در ديدگان مشركان فزون جلوه داد، مى‌فرمايد:

اين جريان يكى از موارد تقدّم پيدا كردن علل معنوى بر علل‌مادى است. هنگامى كه قومى در اثر گام برداشتن در راه درستى و صلاح، شايستگى تأييد و نصرت پيدا كنند و قومى ديگر برعكس، مستحقّ خذلان و نابودى گردند، نظام متقن و اتمّ و اكمل جهان قوم اوّل را با همۀ كمبود وسائل و تجهيزات مادّى تحت حمايت خود قرار مى‌دهد و قوم دوّم را با همۀ وسائل و اسباب مادى به زوال محكوم مى‌كند. [1]

امداد و نصرت الهى در ظفرمندى جبهۀ حق و ناكامى جبهۀ باطل‌تأثير تام دارد، زيرا اگر امداد و نصرت الهى پشتيبان مؤمنان و حق‌مداران نباشد، هيچ‌گونه تضمينى براى موفقيّت و پيروزى نهايى و قطعى آنان نيست. خداوند متعال مى‌فرمايد:

اگر خدا شما را يارى كند، هيچ‌كس بر شما غالب نخواهد شد؛ و اگر دست از يارى شما بردارد، چه كسى بعد از او شما را يارى خواهد كرد؟ و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكّل كنند. [2]

هيچ سخنى براى بيان اهميّت و ارج و ارزش امدادهاى غيبى گوياتر و رساتر از اين آيۀ شريفه نيست. مؤمنان خستگى‌ناپذير با اين سرمايۀ ارزشمند در برابر دشمن احساس عزّت و قدرت مى‌كنند؛ بى‌آن كه اين قدرت را از خويش بپندارند و بدان غرّه شوند. در پايان اين بحث شايسته است اهميّت و منزلت امدادهاى غيبى را در سخنان شخصيتى بكاويم كه در صحنه‌هاى نبرد با كافران،