شهادت؛ اگر بر دشمن پيروز گردند، از اين كه دين خدا را يارى كرده‌اند، مسرورند و خود را كامياب و ظفرمند مى‌دانند و اگر كشته شوند و دشمن فاتح كارزار گردد، به سعادتى گرانقدرتر و ارجمندتر دست يافته‌اند و آن شهادت در راه خدا است. از اين‌رو، خود را در هر دو حال، چه بكشند و چه كشته شوند، پيروز و سربلند مى‌دانند و شكست و ناكامى در قاموس آنان معنا و مفهومى ندارد. رزمندگان مؤمن با چنين باورى لحظه‌اى در رويارويى با دشمن ترديد و درنگ نمى‌كنند و از آينده و فرجامى كه برايشان رقم زده مى‌شود، هراسناك و نگران نيستند. اين باور يكى از مزيّت‌هاى جبهۀ اهل حق نسبت به جبهۀ اهل باطل است.

قرآن كريم از پيروزى ظاهرى و شهادت در راه خدا به احدى الحسنيين [ \ دو پيشامد نيكو] تعبير مى‌كند. در زمان پيامبر (ص) ، هرگاه به ايشان و مؤمنان نيكى و موفقيّتى مى‌رسيد، منافقان اندوهگين و ناراحت مى‌شدند و هرگاه پيشامد به‌ظاهر ناگوارى براى مسلمانان رخ مى‌داد، از خوشحالى و شادمانى آكنده مى‌گشتند. [1]خداوند متعال به اين ناراحتى و شادمانى نابه جا قاطعانه پاسخ مى‌دهد:

اى پيامبر بگو: جز آنچه خدا براى ما مقرّر داشته، هرگز به مانمى‌رسد. او سرپرست ماست، و مؤمنان بايد تنها بر خدا توكّل كنند. [2]

بگو: آيا براى ما جز يكى از اين دو نيكى را انتظار مى‌بريد؟ در حالى كه ما انتظار مى‌كشيم كه خدا از جانب خود يا به دست ما عذابى به شما برساند. پس انتظار بكشيد كه ما هم با شما در انتظاريم. [3]