فصل سوم: ولايت

1. اعتقاد به ولايت معصومان (ع)

از باورهاى دينى كه تأثيرى شگرف در همۀ ابعاد زندگى و سلوك مؤمنان مى‌نهد، ايمان و اعتقاد به ولايت پيامبر اكرم و امامان معصوم (ع) است. ولايت در لغت به معناى تصدّى و صاحب‌اختيارى است [1]و ولىّ يا مولى، متصدّى و صاحب‌اختيار يك كار است. پذيرش ولايت را نيز تولّى گويند.

دو نوع ولايت در قرآن كريم مطرح شده است؛ ولايتى كه مسلمانان بايد آن را بپذيرند و نسبت بدان تولّى داشته باشند و ولايتى كه بايد آن را نپذيرند و از آن تبرّى جويند. [2]ولايت نخست، ولايت مؤمنان نسبت به يكديگر و ولايت پيامبر اكرم (ص) و امامان معصوم (ع) نسبت به مؤمنان و ولايت دوم، ولايت كافران و مشركان نسبت به مؤمنان و مسلمانان است. استاد شهيد مطهّرى ولايت نخست را ولايت مثبت و ولايت دوم را ولايت منفى مى‌نامد و از ولايت مؤمنان نسبت به يكديگر به ولايت اثباتى عام و از ولايت پيامبر و امامان (ع) به ولايت اثباتى خاص تعبير مى‌كند. [3]