اَبوسُلِيك گُرگاني، يا اَبوسليك، بوسُلَيك، از شاعران پارسي گوي، سدة 4 ق/9م و از نخستين سرايندگان شعر فارسي. برخي از محققان سليك را مصغر سلك دانسته اند (فروزانفر. 16)، زيرا كساني از عرب به اين نام مشهور بوده اند (نك‌ : فيروزآبادي، ذيل سلك)، تاريخ تولد و وفات او روشن نيست. وي را از شاعران بنام عهد صفاري و معاصر عمروليث (حك‌ 265 ـ 287ق/ 879 ـ900 م) شمرده اند (عوفي، 489).
از اينكه منوچهري در قصيده اي نام ابوسليك را در كنار نام شاعران بزرگ عرب و ايراني چون امرؤالقيس، لبيد، اخطل، اعشي، بونواس، شهيد، رودكي، بوشكور، والوالجي و جز آنان آورده است (منوچهري، 139 ـ 140)، چنين برمي آيد كه وي در آن روزگار در ميان اهل ادب، شهرت و اعتبار خاص داشته است.
اگر چه رودكي را پدر نظم فارسي برشمرده اند، ليكن سهم كساني چون ابوسليك و هم عصران او در شكل دادن به مبادي و مباني شعر فارس و شخصيت بخشيدن بدان بسيار مهم و اساسي بوده است. ابيات اندكي كه از او برجاي مانده است (نك‌ : لازار، 21 ـ 22)، نمودار حسن ذوق و قدرت شاعري او در آوردن مضامين زيبا خيال انگيز است و ظاهراً كلام او از نكات اخلاقي و حكمي خالي نبوده است (نك‌ : عوفي، 1/2 ـ 3).
مآخذ: عوفي، لباب الالباب،‌ به كوشش محمد عبدسي، تهران، 1361 ش؛ فروزانفر، بديع الزمان، سخن و سخنوران، تهران، 1354 ش؛ فيروزآبادي، محمد بن يعقوب، القاموس المحبط، قاهره، 1344 ق؛ لازار، ژيلبر، اشعار پراكندة قديم ترين شعراي فارسي زبان. تهران، 1341 ش؛ منونچهري دامغاني، ديوان، به كشش محمد دبير سياقي، تهران، 1363 ش.
بخش ادبيات