اِبْنِ بِسْطام ، حسن بن بسطام بن سابور (شاپور) زيأت واسطى، محدث شيعى امامى سدة 4ق/10م. از زندگى وي چندان اطلاعى در دست نيست، پدرش بسطام و عموهايش زكريا، زياد و حفص از ثقات بوده و از امام صادق (ع) و امام كاظم (ع) روايت كردهاند (نجاشى، 110؛ بحرالعلوم، 1/367- 368). خوانساري وي را هم طبقة كلينى (د 329ق/941م) و ابن قولويه قمى (د 368ق/979م) دانسته است (2/209). حر عاملى او را از راويان حديث ذكر كرده است (17/178، 181، 184). كتاب طب الائمة را او و برادرش ابو عتاب (عبدالله بن بسطام) تأليف كردهاند. اين كتاب بسيار سودمند است و در آن در باب بهداشت خوراكيها و منافع آنها و نيز ادعيه و تعويذها گفت و گو شده است (نجاشى، 39). حسينى گويد: طب الائمة احاديثى است با اسانيد مربوط به منافع خوراكيها و آشاميدنيها و مضرات آنها و بعضى از دعاها و حرزها براي دفاع امراض (مرعشى، 7/321). اين كتاب در هند به چاپ رسيده (آقابزرگ، 15/139-140) و در نجف نيز به كوشش محمد مهدي موسوي خرسان در 1385ق/1965م چاپ شده است. مآخذ: آقابزرگ، الذريعة؛ بحرالعلوم، محمد مهدي، رجال، نجف، 1385ق/ 1965م؛ حر عاملى، محمد، وسائل الشيعة، به كوشش محمد رازي و ابوالحسن شعرانى، بيروت، 1387ق؛ خوانساري، محمد باقر، روضات الجنات، تهران، 1382ق؛ طوسى، محمد، الفهرست، به كوشش محمود راميار، مشهد، 1351ش؛ مرعشى، خطى؛ نجاشى، احمد، رجال، بمبئى، 1317ق/ 1899م. قهار مقيمى (رب) 26/7/76 ن * 2 * (رب) 30/7/76