اِبْن‌ِ بَزّاز، پسر اسماعيل‌ بن‌ حاجى‌ محمد اردبيلى‌ (زنده‌ در 759ق‌/1358م‌)، از دراويش‌ توكلى‌. نام‌ وي‌ را توكل‌ (حاجى‌ خليفه‌، 2/1080) و توكلى‌ (تربيت‌، 234؛ مشكور، 217؛ كسروي‌، «نژاد و تبار صفويه‌»، 2/361) ذكر كرده‌اند (قس‌: آقابزرگ‌، 15/50). از زندگانى‌ وي‌ اطلاعى‌ در دست‌ نيست‌، فقط مى‌دانيم‌ كه‌ از مريدان‌ شيخ‌ صدرالدين‌ موسى‌، پسر و جانشين‌ شيخ‌ صفى‌الدين‌ اردبيلى‌، بوده‌ و كتاب‌ با ارزش‌ اسس‌ المواهب‌ السنبة فى‌ المناقب‌ الصفوية را كه‌ بيشتر به‌ صفوة الصفا (ه م‌) شهرت‌ دارد، در حالات‌ و سخنان‌ و مناقب‌ و كرامات‌ شيخ‌ صفى‌الدين‌ تأليف‌ كرده‌ است‌ (ابن‌ بزاز، 5 -6؛ قس‌: كسروي‌، «شيخ‌ صفى‌ و تبارش‌»، 58؛ نيكيتين‌، 273).
مآخذ: آقابزرگ‌، الذريعة؛ ابن‌ بزاز، صفوة الصفا، بمبئى‌، 1329ق‌/1911م‌؛ تربيت‌، محمدعلى‌، دانشمندان‌ آذربايجان‌، تهران‌، 1314ش‌؛ حاجى‌ خليفه‌، كشف‌ الظنون‌، استانبول‌، 1943م‌؛ كسروي‌، احمد، «شيخ‌ صفى‌ و تبارش‌»، كاروند، تهران‌، 1352ش‌؛ همو، «نژاد و تبار صفويه‌»، آينده‌، تهران‌، 1356ش‌؛ مشكور، محمدجواد، نظري‌ به‌ تاريخ‌ آذربايجان‌، تهران‌، 1349ش‌؛ نيكيتين‌، بازل‌، «تجزيه‌ و تحليل‌ از صفوة الصفا»، ترجمة باقر اميرخانى‌، مجلة دانشكدة ادبيات‌ تبريز، س‌ 12، شم 3، پاييز 1339ش‌. صمد موحد (رب) 24/7/76
ن‌ * 2 * (رب) 29/7/76