اِبْن‌ِ خَضِر، شهاب‌ الدين‌ ابوالعباس‌ احمد بن‌ محمد صالحى‌ (706- 785ق‌/1306-1383م‌)، مُقري‌ و فقيه‌ حنفى‌. وي‌ در منابع‌ متأخر «قول‌ احمد» نيز ناميده‌ شده‌ است‌ (بغدادي‌، 1/115؛ زركلى‌، 1/225).
از زندگى‌ وي‌ آگاهى‌ بسياري‌ در دست‌ نيست‌؛ همين‌ اندازه‌ گفته‌ شده‌ است‌ كه‌ ابن‌ خضر از عالمان‌ و فقيهان‌ حنفى‌ زمان‌ خود در دمشق‌ بوده‌ و از مشايخى‌ چون‌ عيسى‌ مطعّم‌، ابوبكر بن‌ عبدالدائم‌، قاضى‌ سليمان‌، احمد بن‌ ابى‌ طالب‌ حجّار (ابن‌ جزري‌، 1/113) و هديّه‌ بنت‌ عسكر (ابن‌ قاضى‌، 3/118) استماع‌ كرد و آنگاه‌ در 750ق‌/1349م‌ در دارالعدل‌ دمشق‌ به‌ افتاء گمارده‌ شد و در مدرسة مقدميّه‌ و ركنّية دمشق‌ به‌ تدريس‌ پرداخت‌ و سرانجام‌ در صالحية دمشق‌ درگذشت‌ (همانجا).
ابن‌ جزري‌ و ابن‌ حجى‌ از وي‌ دانش‌ آموخته‌اند (ابن‌ جزري‌ ابن‌ قاضى‌، همانجاها).
از آثار وي‌ كتاب‌ حاشية على‌ الفوائد الفنارية على‌ ايساغوجى‌ در منطق‌ است‌ كه‌ در 1253ق‌/1837م‌ ضمن‌ مجموعه‌اي‌ در استانبول‌ چاپ‌ شده‌ است‌ و نيز كتاب‌ حاشية على‌ شرح‌ العقائد النسفيّة كه‌ به‌ گفته‌ زركلى‌، (1/225) به‌ چاپ‌ رسيده‌ است‌. نسخة كتاب‌ الغوص‌ لاقتباس‌ نفائس‌ الاسرار المودعة فى‌ دررالبحار كه‌ شرحى‌ است‌ به‌ كتاب‌ دررالبحار محمد بن‌ يوسف‌ قونوي‌ در كتابخانة زيتونية تونس‌ موجود است‌ II/90) .(GAL,S,
آثاري‌ كه‌ به‌ او منسوبند و از نسخ‌ آنها اطلاعى‌ در دست‌ نيست‌، عبارتند از: شرح‌ رسالة الاستعارة ابوالقاسم‌ ليثى‌ و الصّراط المستقيم‌ فى‌ تبيين‌ القرآن‌ الكريم‌ در تفسير (بغدادي‌، همانجا).
مآخذ: ابن‌ جزري‌، محمد، غاية النهاية، به‌ كوشش‌ گ‌. برگشترسر، قاهره‌، 1351ق‌/ 1932م‌؛ ابن‌ قاضى‌ شهبه‌، ابوبكر، تاريخ‌، به‌ كوشش‌ عدنان‌ درويش‌، دمشق‌، 1977م‌؛ بغدادي‌، هديه‌؛ زركلى‌، اعلام‌؛ نيز: ,S.
حسن‌ يوسفى‌ اشكوري‌ (رب) 30/4/77
ن‌ * 2 * (رب) 6/5/77