اِبْراهیمِ اُردوبادی، شاعر ایرانی قرن 11ق/17م. وی از سادات آذربایجان و دامادِ ریاضی‌دان این قرن، محمدباقر یزدی (د پیش از 1056ق/1646م) بود (نصرآبادی، 197؛ تربیت، 14). در میانۀ عمر در حدود 1040ق/1630م، راهی هندوستان شد (آقابزرگ، 9/14) و با راه یافتن به دربار شاهجهان (1037-1068ق/1628-1658م)، عهده‌دار تربیت و تدریس فرزندان جعفرخان وزیر اعظم او گردید. وی در این سفر ثروت و مکنت فراوانی به دست آورد، اما پس از چندی از تعلقات دنیوی برید و به تصوف گرایش یافت و به ایران بازگشت (هدایت، 53؛ صدیق، 8) و در اصفهان مسکن گزید و در همین شهر نیز درگذشت. دیوانی از وی در دست نیست، اما در تذکره‌ها چند رباعی به نام او موجود است که دارای مضامین عرفانی است.
مآخذ: آقابزرگ، الذریعه؛ تربیت، محمدعلی، دانشمندان آذربایجان، تهران، 1314ش؛ صدیق حسن‌خان، محمد، صبح گلشن، بهوپال، 1295ق؛ نصرآبادی، محمدطاهر، تذکره، به کوشش وحید دستگردی، تهران، 1317ش؛ هدایت، رضاقلی خان، ریاض العارفین، به کوشش محمدعلی گرکانی، تهران، 1344ش.
علی بته‌کن