آملی، شیخ محمّدتقی (1304-1391ق/1887-1971م)، فقیه امامی، فرزند موامحمد آملی، در
تهران زاده شد و مقدّمات علوم را نزد پدر آموخت. پس از آن نزد عالمان دیگری مانند
شیخ عبدالنّبی نوری و میرزاحسن کرمانشاهی درس خواند. در 1340ق به نجف اشرف رفت و تا
1353ق از محضر استادانی چون میرزای نایینی، و آقاضیاء عراقی (اراکی) و اقا سیّد
ابوالحسن اصفهانی بهره یافت. سپس به تهران بازگشت و به تصنیف و تدریس مشغول شد.
آملی فقیهی گوشهنشین بود. از پذیرفتن مسئولیت ریاست گریزان بود و تا پایان زندگی
نیز از نوشتن رسالۀ فتوایی خودداری کرد. جمعی از فقهای فاضل از محضرش بهره میبردند
و بسیار گرامیاش میداشتند. وی در تهران درگذشت. از آثار اوست: حاشیه بر منظومۀ
سبزواری، حاشیه بر شرح اشارات ابوعلی، حاشیه بر مکاسب شیخ انصاری، شرح عذوه الوثقی،
کتاب الصّلوه (تقریرات میرزای نایینی).
مآخذ: آقابزرگ، طبقات اعلام الشّیعه، قرن 4، 1/267-268؛ سازمان اوقاف، «مختصری از
شرح احوال و آثار استاد محمدتقی آملی»، معارف اسلامی، س 1، شم 2، اسفند 1345، ص
54؛ مطهری، مرتضی، خدمات متقابل اسلام و ایران، تهران، 1354، 2/618.
محمدعلی مولوی