آلِ لوط، اصطلاحی قرآنی و عنوان خاندان و یا پیروان لوط بن هاران، برادرزادۀ ابراهیم خلیل(ع) و هم‌عصر وی و پیامبر شهرهای سَدوم و عَموره از اردن. این عنوان 4 بار در قرآن بدین ترتیب به کار رفته است: حِجر/15/59، 61؛ نمل/27/56؛ قمر/54/34.
مفسّران قرآن در این‌باره که منظور از آل لوط چه کسانی هستند، آرای متفاوت، ولی مشابه اظهار کرده‌اند. برخی گفته‌اند: مراد خود لوط و پیروان دین او یا خواصّ مؤمنان اوست (آلوسی، 20/2، 37/90) و برخی گفته‌اند: منظور کلّیۀ پیروان و معتقدان به دین لوط است (طبری، 14/28؛ قرطبی، 10/36؛ آلوسی، 20/2). برخی دیگر خویشاوندان و نزدیکان لوط را مصداق آل لوط دانسته‌اند (طبرسی، 3/340) و بعضی تنها شخص لوط و دختران وی، و برخی تنها دختران او را آل لوط خوانده‌اند (ابت کثیر، 4/266؛ آلوسی، 27/90). قول دیگری نیز هست و آن اینکه منظور از آل لوط شخص لوط پیامبر است و از باب احترام و تعظیم، از وی چنین تعبیر شده است (بیضاوی، 1/544).
مآخذ: آلوسی، محمود، روح المعانی، بیروت، داراحیاء التراث العربی؛ ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، تفسیر، بیروت، 1400ق، بیضاوی، عبداللـه بن عمر، انوارالتنزیل، مصر، 1388ق؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، قم، 1403ق؛ طبری، محمدبن جریر، تفسیر، بیروت، 1400ق؛ قرطبی، محمدبن احمد، الجامع لاحکام القرآن، بیروت، 1966م.
علی رفیعی