آلِ فِرْعَون، از اعلام قرآن کریم. فرعون لقب حاکمان مصر در دورانهای پیش از بطالسه است (رضا، 1/309). آل فرعون 14 بار در کلام خدا ذکر شده است. در یک مورد (القصص/28/8) این ترکیب به معنای محدودتری به کار رفته است و راویان اختلاف کرده‌اند که منظور از آن کنیزان همسر فرعونِ معاصر حضرت موسی، دختر او، یا یاران اویند (طبری، 10 (20)/21). در دیگر موارد، همۀ قوم فرعون، از خویشاوندان و پیروان و لشکریان او را در بر می‌گیرد (طبری، 1/212؛ رضا، 1/309؛ طباطبائی، 8/226؛ طنطاوی، 1/60).
آل فرعون بنی‌اسرائیل را مورد آزار و شکنجه قرار می‌دادند و مانند بسیاری دیگر از مردمان روزگاران کهن، آیات خداوند را انکار می‌کردند. خداوند آنان را به خاطر این گناه کیفر داد. آل فرعون چندین‌بار گرفتار قحطی و طوفان و حشرات زیان‌بخش شدند و آنگاه با حضرت موسی عهد کردند که اگر خداوند این بلاها را از ایشان رفع گرداند، به او ایمان آورند، ولی پس از رفع بلا، پیمان خود را شکستند. سرانجام خداوند ایشان را در دریا غرق ساخت و بنی‌اسرائیل را نجات بخشید (بقره/2/49-50؛ اعراف/7/130-136؛ انفال/8/52، 54).
مآخذ: رضا، محمد رشید، المنار، بیروت، 1393ق؛ طباطبائی، محمدحسین، المیزان، بیروت، 1400ق؛ طنطاوی، الجواهر، قاهره، 1350ق؛ قرآن کریم.
محمدعلی مولوی