تَأْییدِ هِنْدوسْتانی، خواجه عبدالله عظیم‌آبادی، متخلص به تأیید، شاعر و نویسندۀ سده‌های 12 و 13ق/ 18 و 19م. نسب وی به خواجۀ سمرقند، فردوسی می‌رسد (عظیم‌آبادی، 301).
تأیید در علوم ادبی و تاریخ‌نگاری مهارت داشت (علی حسن‌خان، 79). نواب خان‌خانان بهادر مظفر جنگ او را به اتابکی نواب مؤتمن‌الملک بهادر، استاندار بنگال برگماشت. سپس نواب علی ابراهیم‌خان خلیل (د 1208ق) او را به بنارس دعوت کرد. تأیید هم ضمن مسافرت به آن دیار در تألیف تذکرۀ صحف ابراهیم با علی ابراهیم‌خان خلیل در انتخاب ابیات مشارکت کرد و بر این تذکره خطبه‌ای هم نوشت (خلیل، 41؛ عظیم‌آبادی، همانجا؛ علی حسن‌خان، همانجا؛ نوشاهی، 100-101؛ منزوی، 5/ 339). تأیید منشی نواب علی ابراهیم‌خان نیز بوده
است. وی در 1206ق/1792م درگذشت (علی حسن‌خان، همانجا).
آقابزرگ (9(1)/166) دیوانی به او نسبت می‌دهد، اما در منابع دیگر از این دیوان یاد نشده است. محمدعلی تمنا فرزند تأیید هندوستانی منشآتی را که پدرش از دیگران گردآوری کرده بود، با عنوان ریاض المنشآت در دو «روضه» تنظیم کرد. روضۀ اول آن شامل مکتوباتی است که از جانب نواب علی ابراهیم‌خان به امرا و شاه‌زادگان نوشته شده است. روضۀ دوم مراسلاتی است که نواب یاد شده خود به امرا و احباب نوشته است (اشرف، III/171؛ منزوی، نوشاهی، همانجاها).

مآخذ: آقابزرگ، الذریعة؛ خلیل، علی ابراهیم، صحف ابراهیم، به کوشش عابد رضا بیدار، پتنه، کتابخانۀ خدابخش؛ عظیم‌آبادی، حسینقلی، تذکرۀ نشترعشق، به کوشش اصغر جانفدا، دوشنبه، 1981م؛ علی‌حسن‌خان، صبح گلشن، به کوشش محمدعبدالمجید، کلکته، 1295ق؛ منزوی، خطی مشترک؛ نوشاهی، عارف، فهرست نسخه‌های خطی فارسی، اسلام‌آباد، 1363ش؛ نیز:

Ashraf, M., Catalogue of Persian Manuscripts, Hyderabad, 1966.
فیروزه دلفانی