بَشّارِ مَرْغَزي‌، شاعر سدة ق‌/0م‌. از تاريخ‌ ولادت‌، درگذشت‌ و چگونگى‌ احوال‌ وي‌ اطلاعى‌ در دست‌ نيست‌. هدايت‌ نام‌ او را بشار ضبط كرده‌ است‌ /40، ولى‌ بهار برپاية دست‌نويسى‌ به‌ خط سرخوش‌، نام‌ وي‌ را بشگر مى‌داند و معتقد است‌ كه‌ نام‌ بشار تصحيف‌ بشگر است‌ و ايرانيان‌ از نام‌ بشار استفاده‌ نمى‌كرده‌اند /78، حاشيه‌؛ امكان‌ دارد كه‌ اين‌ كلمه‌ مخفف‌ بشگرد، يا مركب‌ از «بش‌» و «گر» باشد مصفا، 0. هدايت‌ اين‌ شاعر را به‌ اشتباه‌ با بشار بن‌ برد د 67ق‌/83م‌ شاعر تازي‌گوي‌ ايرانى‌ يكى‌ دانسته‌ است‌ همانجا.
از بشار مرغزي‌ تنها يك‌ قصيدة 1 بيتى‌ با مطلع‌ «رز را خداي‌ از قبل‌ شادي‌ آفريد/شادي‌ و خرمى‌ رز آمد همه‌ پديد» باقى‌ مانده‌ است‌. جاجرمى‌ قديم‌ترين‌ كسى‌ است‌ كه‌ به‌ نقل‌ كامل‌ اين‌ قصيده‌ پرداخته‌ است‌ /70-71، در حالى‌ كه‌ ديگر تذكره‌نويسان‌ به‌ گونه‌اي‌ ناقص‌ آن‌ را ضبط كرده‌اند مثلاً نك: هدايت‌، همانجا. رشيد ياسمى‌ نيز اين‌ قصيده‌ را از روي‌ جُنگى‌ كهن‌ نقل‌ كرده‌ است‌ ص‌ 29. هرچند از بشار مرغزي‌ جز اين‌ قصيده‌، شعر ديگري‌ نمانده‌ است‌، اما همين‌ چكامه‌ گواه‌ بلاغت‌، فصاحت‌ و مهارت‌ او در سرودن‌ شعر فارسى‌ است‌ اداره‌چى‌، 6؛ مصفا، همانجا.
بشار مرغزي‌ قصيدة خود را به‌ پيروي‌ از قصيدة خمرية رودكى‌ سروده‌ است‌ و به‌ همين‌ سبب‌، او را مى‌توان‌ از خمريه‌سرايان‌ پس‌ از رودكى‌ و پيش‌ از منوچهري‌ به‌ شمار آورد. شايد بتوان‌ گفت‌ سخن‌ او در خمريات‌ منوچهري‌ مؤثر بوده‌ است‌ مدبري‌، 46؛ صفا، /6. منوچهري‌ در قصيده‌اي‌ كه‌ در مدح‌ عنصري‌ گفته‌، به‌ شاعر بزرگ‌ مرو اشاره‌ مى‌كند ص‌ 4 كه‌ به‌ نظر مى‌رسد يكى‌ از آنان‌ بشار مرغزي‌ باشد مدبري‌، همانجا.
مآخذ: اداره‌چى‌ گيلانى‌، احمد، شاعران‌ همعصر رودكى‌، تهران‌، 370ش‌؛ بهار، محمدتقى‌، سبك‌شناسى‌، تهران‌، 337ش‌؛ جاجرمى‌، محمد، مونس‌ الاحرار، به‌ كوشش‌ صالح‌ طبيبى‌، تهران‌، 350ش‌؛ رشيد ياسمى‌، غلامرضا، «آثار اساتيد»، ارمغان‌، تهران‌، 308ش‌، س‌ 0، شم ؛ صفا، ذبيح‌الله‌، گنج‌ سخن‌، تهران‌، 339ش‌؛ مدبري‌، محمود، شرح‌ احوال‌ و اشعار شاعران‌ بى‌ديوان‌، تهران‌، 370ش‌؛ مصفا، مظاهر، پاسداران‌ سخن‌، تهران‌، زوار؛ منوچهري‌ دامغانى‌، ديوان‌، به‌ كوشش‌ محمد دبيرسياقى‌، تهران‌، 356ش‌؛ هدايت‌، رضا قلى‌، مجمع‌ الفصحا، به‌ كوشش‌ مظاهر مصفا، تهران‌، 336ش‌. جلال‌ خسروشاهى‌