آتَشي، خَبّاز شيرازي طوسي، شاعر سدة 9 و 10ق/15 و 16م. وي در شيراز اقامت داشت، معاصر صبوحي و هم چون او نانوا بود و «يكديگر را هجوهاي ركيك مي‌گفتند». حكيم شاه محمد در فصلي كه خود به ترجمة مجالس النفائس افزوده، آتشي را در شمار شاعراني آورده است كه پس از 928ق/1522م مي‌زيسته‌اند (عليشير نوايي، 388؛ سام ميرزا، 325). نسخه‌اي از ديوان او در كتابخانة مركزي دانشگاه تهران موجود است كه مشتمل بر 25 قصيده در ستايش خاندان پيغمبر است (كتابخانة مركزي، 11/2153). ديوان ديگري كه در فهرست كتابخانة مركزي (9/1040ـ1043) به شمارة 2412 وصف شده است،‌از آتشي ديگري است كه در سدة 11ق/17م در دكن (گلكنده و بيجاپور) زندگي مي‌كرده است.

مآخذ: آقا بزرگ، الذريعهه، 9(1)/2؛ سام ميرزا، تحفة سامي، به كوشش ركن‌الدين همايونفرخ، تهران، علمي، 1347ش؛ كتابخانة مركزي، فهرست خطي عليشير نوايي؛ اميرنظام‌الدين، مجالس النفائس، به كوشش علي‌اصغر حكمت، تهران، منوچهري، 1363ش.
بخش ادبيات