آتَشْ پَرَسْتي، عنواني كه غير زردشتيان به دين زردشتي داده‌اند. از آنجا كه اهم آيينهاي ديني زردشتيان در حضور آتش انجام مي‌گيرد، از ديرباز پيروان اين دين را آتش‌پرست به شمار آورده‌اند. در كتابهاي ادب و تاريخ فارسي و عربي آتش پرست معادل زردشتي، مجوس، و آتش‌پرستي مترادف با دين زردشتي، مجوسيت است. اطلاق اين عنوان احتمالاً از زماني آغاز شده است كه زردشتيان به تأسيس معبد (آتشكده) روي آوردند (نك‌ : آتش، آتشكده)، پيش از آن نويسندگان خارجي پرستش آتش را تنها مشخصة ممتاز اين دين به شمار نياورده‌اند. زردشتيان خود هميشه منكر عبادت آتش بوده‌اند و در معارضاتشان با صاحبان اديان ديگر اعلام كرده‌اند كه آتش را فقط «واسطة» عبادت خدا دانسته‌اند و نه خود «خدا». در فرهنگ اسلامي، پرستش آتش از مصاديق شرك، و تقديس آن در حد شرك به شمار آمده و ظاهراً به همين دليل است كه در بسياري روايات، نماز خواندن در حالي كه آتش در سوي قبلة نمازگزار باشد، منع شده است.

مآخذ: طوسي، محمد بن حسن، المبسوط، تهران، 1387ق، ص 86؛ معين، محمد، مزديسنا و ادب فارسي، دانشگاه تهران، 1338ش، 1/286 به بعد؛ نجفي، محمدحسن، جواهر الكلام، بيروت، داراحياء التراث العربي، 1981م، 8/380؛ نيز:

Boyce, Mary, Zoroastrians, London, 1979, p. 64.
احمد تفضلي