آلِ ابی‌شُعْبه، خاندانی شیعی که در سده‌های 1 و 2ق محدّثان و فقهای نامداری از آن برخاستند و به همین علت این خاندان معروفیت بسیار یافت. این خانواده اهل کوفه بوده، اما به سبب ارتباط بازرگانی مستمرّ افراد آن با حلب، به حلبی شهرت یافته است. مشاهیر آل شعبه 9 تن‌اند: ابوشعبه، علی، عمر، عبیدالله، محمد، عمران، عبدالاعلی، احمد و یَحیی.
ابوشعبه از امام حسن و امام حسین(ع)؛ علی، عمر، عبیدالله، عمران و عبدالاعلی از امام صادق(ع)؛ محمد و یحیی از امام باقر و امام صادق(ع)؛ و احمد از امام صادق و امام رضا(ع) روایت کرده و همة آنان مورد وثوق‌اند.
عبیدالله‌بن‌علی‌کتاب معتبری در فقه دارد که امام صادق(ع) آن را ستوده و به گفتة شیخ‌طوسی، نخستین اثر فقهی شیعه است. محمدبن‌علی‌نیز رساله‌ای در فقه دارد و به احمد و یحیی نیز کتبی نسبت داده شده است.

مآخذ: امین، محسن، اعیان‌الشیعه، بیروت، دارالتعارف، 1403ق، 2/89؛ خویی، ابوالقاسم، معجم رجال‌الحدیث، بیروت، 1403ق، 2/177-178، 11/77-80، 236، 13/14-15، 145-146، 16/303-304، 20/71-73، 21/183؛ طبرسی، حسین، مستدرک‌الوسائل، تهران، المکتبه‌الاسلامیه، 1383ق، 3/636، 639، 658؛ طوسی، محمدبن‌حسن، الفهرست، به کوشش محمود رامیار، دانشگاه مشهد، 1351ش، صص 203-204، 303، 362؛ مامقانی، محمدحسن، تنقیح‌المقال، نجف، 1352ق، 1/74، 132، 2/240، 263، 340، 351؛ مدرّس، محمدعلی، ریحانه‌الادب، تبریز، 1346ش، 8/432.
بخش معارف