آلِ ابیسِبُره، از خاندانهای شیعی کوفه که در سدههای 1 و 2ق/7 و 8م چند فقیه
از میان ایشان برخاستند و به همین سبب معروفیت یافتند. جد اعلای این خاندان،
ابوسَبُرَه یزیدبنمالکبنعبداللهبنذؤیبالجعفیالکوفی است. وی با 2 پسرش، سبره
و عزیز به دیدار رسول اکرم(ص) نایل آمد. پیامبر(ص) عزیز را عبدالرحمن نام نهاد. به
نقل برخی مورخان، عبدالرحمن در جنگ کربلا از سوی عمربنسعد، فرماندهی سربازان 2
قبیلة مذحج و اسد را برعهده داشته است (ابناثیر، 4/60). معروفترین رجال این
خاندان که از فرزندان اویند، عبارتند:
1. خَیْثَمه (خُثَیمه)بنعبدالرحمن. دربارة تاریخ زندگانی وی اختلاف نظر بسیار
است. طوسی وی را از اصحاب امام باقر(ع) و امام صادق(ع) شمرده (رجالالطوسی، 187 و
120) و حلّی او را نزدیک به عدالت میداند (خلاصهالاقوال، 33). نجاشی او را از
یاران عبداللهبنمسعود (د 32ق/652م) میشمارد (ص 80). در منابع اهل سنت وی را از
اصحاب امیرالمؤمنین علی(ع) شمردهاند که از آن امام و نیز از ابنعباس و
عدیبنحاتم و جمعی دیگر از صحابه و تابعین روایت کرده است (عسقلانی، 3/178؛ رازی،
1 (2)/393-394). طبق برخی از منابع اهل سنت، در قیام عبدالرحمنبنالاشعث شرکت
داشته است (عسقلانی، 3/178-179؛ العجلی، 145-146). همین منابع وفات او را 80ق/679م
دانستهاند و این بدان معنی است که پیش از ولادت امام صادق(ع)، یا کمی بعد از آن،
درگذشته است.
2. اسماعیلبنعبدالحرمن. تابعی دانشمند، از اصحاب نزدیک امام باقر(ع) و امام
صادق(ع) بوده و از ایشان روایت کرده و در حیات نزدیک امام صادق بوده و از وی روایت
کردهاند.