آلِ ابی‌اَراکه، از خاندانهای شیعه و از رجال حدیث در سده‌های 1-2ق/7-8م. ابو أراکه، میمون‌بن‌سنجار یمنیِ بَجلی کوفی که این خاندان منسوب به اوست، از خواص یاران امام علی(ع) بوده است. عده‌ای او را به لحاظ شخصیت و قرابت به امام، همانند کسانی چون أصْبَغ‌بن‌نَباته، مالک اشتر، کُمَیْل‌بن‌زیاد، زیدبن‌صَوْحان و صَعْصَمَه‌بن‌صوحان دانسته‌اند. برخی روایات از دوستی نزدیک او با رشید هَجَری حکایت می‌کند. بنابر روایات، وی از مردم یمن بود که به کوفه هجرت کرد. از شخصیتهای بنام و بزرگ این خاندان، اینان را می‌توان نام برد:
بشیر (یا بِشْر)بن‌میمون وابشی نَبّال کوفی هَمْدانی شیبانی، برادرش شَجَره، و پسرش اسحاق، و نیز علی‌و حسن فرزندانِ شجره. اینان از محدبثان بزرگ و موثق و رجال برجستة شیعه به شمار می‌آیند و از امام محمدباقر(ع)، امام جعفرصادق(ع) و بنابر برخی روایات از امام موسی کاظم(ع)، حدیث نقل می‌کنند. رجال شناسان عموماً، به استناد اخبار رسیده از سوی ائمه(ع)، آنان را موثق و صالح دانسته و ستوده‌اند. مُحدّثان شیعه احادیثی از بشیر، شجره، علی‌و حسن روایت کرده‌اند.

مآخذ: ابن‌ابی حاتم رازی، محمدبن‌ادریس، الجرح والتعدیل، بیروت، داراحیاءالتراث‌العربی، 1952م، 2/366؛ بحرالعلوم، مهدی، رجال، تهران، مکتبه‌الصادق، 1363ش، 1/264-268؛ حلّی، علی‌بن‌داود، کتاب‌الرجال، به کوشش جلال‌الدین محدّث ارموی، دانشگاه تهران، 1342ش، صص 71، 108، 184، 236-237؛ خویی، ابوالقاسم، معجم رجال‌الحدیث، بیروت، 1403ق، 3/39، 322، 323، 4/357، 9/13-14، 12/60-61، 19/113؛ طوسی، محمدبن‌حسن، الفهرست، به کوشش محمود رامیار، دانشگاه مشهد، 1351ش، ص 223؛ غروی حایری، محمدعلی، جامع‌الرواه، داراأضواء، بیروت، 1403ق، 1/123، 203، 586.
بخش معارف