آصِفِ قَزْوینی، یا سیّدمیرآصف قزوینی، از علما و فقهای امامی اوایل سدة 12ق/18م. در اواخر سدة 11 و اوایل سدة 12ق/17 و 18م، نخست در قزوین و سپس در اصفهان به تحصیل دانش پرداخت. پس از چندی به قزوین بازگشت و مدتی را در آنجا و سپس در تفلیس به تدریس گذراند. در شرح مختصری که از زندگی او باقی است، پرهیزکاری و نوع دوستی وی جای خاصی دارد. هنگامی که اصفهان در محاصرة محمود افغان بود (1135ق/1723م)، میرآصف در شرایط دشوار جنگ و قحطی به یاری و دستگیری درماندگان و مستمندان برخاست. وی مدتی کوتاه پس از این واقعه درگذشت. اثر مشهور او شرحی است بر خطبة همام از نهج‌البلاغة امیرالمؤمنین علی(ع).

مآخذ: آزادکشمیری. محمدصادق، نجوم‌السماء‌فی‌تراجم‌العلماء، لکهنو، 1303ق، 1/273-274؛ آقابزرگ، الذریعه، 13/226؛ امین، محسن، اعیان‌الشیعه، بیروت، دارالتعارف، 1403ق، 2/78؛ قمی، عباس، فوائدالرضویه، تهران، 1327ش، ص 53؛ مدرس، محمدعلی، ریحانه‌الادب، تبریز، 1346ش، 4/447-448.
بخش ادبیات