باؤنی ، در گذشته ، دولت اسلامی کوچکی در بُندیلکهند ، از توابع هند مرکزی ، و اکنون جزو استان مرکزی (مَدْهیا پرادش ). مساحت آن 315 کیلومترمربع و جمعیتش ، پس از استقلال هند در 1947، بالغ بر 256 ، 25 تن (12 درصد آن مسلمان ) بوده است . حکمرانان آن اخلاف عمادالملک * غازی الدین ، نوادة آصف جاه ، نظام حیدرآباد، بوده اند. در 1198، غازی الدین ، در ازاء دریافت «جاگیر»ی شامل 52 پارچه آبادی (نام باؤنی از کلمة باوَن ، به معنای پنجاه و دو، گرفته شده است )، با «مراتهه * »ها مصالحه کرد. بعداً حکومت انگلیسی هند نیز این حق را به رسمیت شناخت و، چون این حکومت در انقلاب 1273/1857، به انگلیسیها وفادار ماند، در 1279/1862 دولت انگلستان به نوّاب آنجا سندی اعطا کرد که به موجب آن استمرار حکومت در خاندان وی تضمین می شد. در 1301/1884، نوّاب باؤنی ، در ازای دادن زمینی برای حفر نهر بِتوا ، مبلغی به رسم رایج دریافت کرد.

---

منابع :


(1) C.U. Aitchison, Treaties, engagements and sanads , v (1929);
(2) Imperial Gazetteer of India.

) / د. اسلام / کالین دیویز (