بافْقی حائری یزدی ، ابوالحسن بن حسین ، محدث و رجالی شیعی قرن سیزدهم . فقه و اصول را نزد وحید بهبهانی * (متوفی 1205) و سیدعلی طباطبایی * حائری (متوفی 1231) فراگرفت ؛ سپس به تدریس فقه و حدیث در کربلا پرداخت . در 1241، در جنگ ایران و روسیه شرکت جست . آقابزرگ طهرانی او را از علمای برجستة علم حدیث و رجال و از طبقة شاگردان وحید بهبهانی و سیدبحرالعلوم * دانسته است . الوجیزة فی الدرایة ، شامل مقدمه و شش مقاله و خاتمه که در شعبان 1227 تألیفش به پایان رسیده از مؤلفات اوست . در این کتاب دربارة «الفقه الرضوی » و اعتبار آن نفیاً و اثباتاً بدون انتخاب یکی از دو نظریّه بحث و در مقالة ششم به تعلیقة رجالی وحید بهبهانی اشاره شده است . آقابزرگ طهرانی ، با توجه به تاریخ کتابت یک نسخة خطی از الوجیزة ، سال وفات او را بین 1237 و 1244 می داند.

---

منابع :
(1) محمد محسن آقابزرگ طهرانی ، الذریعة الی تصانیف الشیعه ، چاپ علی نقی منزوی و احمد منزوی ، بیروت 1403/1983، ج 25، ص 48؛
(2) همو، طبقات اعلام الشیعة ، جزء 2: الکرام البررة ، مشهد 1404، قسم اول ، ص 34؛
همو، مصفّی المقال فی مصنفی علم الرجال ، چاپ احمد منزوی ، تهران 1337 ش .

/ عبدالحسین شهیدی صالحی /