بروجردی ، عبدالله بن عبدالباقی بن محمدبن درویش ، معروف به آخوند ملاعبدالله (1256ـ1329). مقدمات علوم دینی را در بروجرد فرا گرفت و به حوزة درس مرحوم حاج ملااسدالله بروجردی * ، عالم مشهور عصر خود، در آمد (آقابزرگ طهرانی ، جزء1، قسم 3، ص 1201). سپس به اصفهان رفت و نزد شیخ محمدباقر اصفهانی ، معروف به آقانجفی ، و دیگران ادامة تحصیل داد و در فقه ، اصول ، حدیث ، کلام و جز آن تبحر یافت (همانجا). آنگاه به مولد خویش ، بروجرد، بازگشت و به تدریس پرداخت . او همچنین در مسجدی که برای وی ساخته شد و به مسجد رنگینه معروف است ، امامت می کرد (حزین بروجردی ، ص 315). خویی نرم ، طبعی منیع و همتی والا داشت ، و مورد وثوق و حرمت عموم مردم بروجرد برخوردار بود. آنان که بروجردی را دیده و شناخته اند، او را به تقوی و حسن خلق می ستایند و به نیکی و بزرگواری یاد می کنند. از او کتابها و رساله هایی در فقه و اصول مانده که به چاپ نرسیده است ؛ از جمله : رساله در صلاة ؛ رساله در اجماع ؛ رساله در مقدمة واجب ؛ رساله در اجتماع امر و نهی ؛ رساله در قطع (آقابزرگ طهرانی ؛ همانجا).

---

منابع :
(1) محمدمحسن آقابزرگ طهرانی ، طبقات اعلام الشیعة ، جزء1: نقباء البشر فی القرن الرابع عشر ، مشهد1404؛
(2) حسین حزین بروجردی ، تذکرة حسین حزین ، یا، دورنمایی از شهرستان بروجرد ، خرم آباد1351 ش ؛
(3) غلامرضا مولانا بروجردی ، دانشمندان بروجرد ، تهران ( بی تا. ) .

/ سیدجعفر شهیدی /