مطلق است؛ ليكن برخى تصريح كرده‌اند:

حرمت در صورتى است كه حرامى بر آن مترتّب شود، مانند الحاق كسى به ديگرى و ترتيب اثر دادن به آن. [1] بعضى گفته‌اند:

بر حسب ظاهر، مراد همه از حرمت قيافه شناسى، صورتى است كه به حرام منجر گردد وگرنه صرف اعتقاد علمى يا ظنى به نسب از اين راه حرام نيست. [2]

به تصريح برخى، ياد گرفتن و ياد دادن دانش قيافه شناسى جايز است، به شرط آنكه امر حرامى بر آن مترتب نگردد. [3]

قيام

قيام: ايستادن.

قيام به معناى مطلق ايستادن احكامى دارد (←ايستادن)؛ ليكن مقصود در اينجا قيام صلاتى است.

قيام در نماز به گفته بسيارى از فقها عبارت است از راست بودن ستون فقرات پشت در حالت ايستادن فرد روى دو پا.

بنابر اين، خميده بودن كمر يا انحراف به راست يا چپ به اندازه‌اى كه صدق ايستاده بودن نكند، مخلّ به قيام خواهد بود. [4]برخى مفهوم قيام را عرفى دانسته و تعريف ياد شده را چيزى جز همان مفهوم عرفى قيام ندانسته‌اند. [5] از عنوان ياد شده در باب صلات سخن گفته‌اند.

حكم تكليفى: قيام در نمازهاى واجب، از واجبات نماز است كه ترك عمدى آن موجب بطلان نماز مى‌شود.

برخى اقسام قيام از اركان نماز به شمار مى‌رود كه با ترك آن - باوجود قدرت بر آن - چه از روى عمد يا سهو نماز باطل مى‌شود. [6] قيام ركنى عبارت است از قيام در حال تكبيرة الاحرام (←تكبيرة الاحرام) و قيام متصل به ركوع [7]← قيام متصل به ركوع).

زيادى در قيام: برخى در تعريف ركن گفته‌اند: آنچه كه اخلال به آن؛ از روى سهو يا عمد موجب بطلان نماز شود؛

[1]. لغت نامۀ دهخدا، واژۀ «قيافه شناسى»

[2]. المبسوط 350/3؛ جواهرالكلام 92/22

[3]. مسالك الافهام 147/14؛ مفتاح الكرامة 140/8

[4]. الجامع للشرائع / 539؛ التنقيح الرائع 13/2 - 14

[5]. الدروس الشرعية 165/3؛ جامع المقاصد 33/4؛ مسالك الافهام 128/3-129؛ جواهر الكلام 22 / 92

[6]. كتاب المكاسب 8/2

[7]. جواهر الكلام 92/22).