كفايى دانستهاند كه صاحب نظران و انديشمندان بايد بدان بپردازند[4]
[1]مجموعه آثار شهيد مطهرى 5 / 126 ـ 133
[2] تذكرة الفقهاء 9/ 37
[3] صراط النجاة 1/ 458 ـ 459
[4] الانوار الالهية/ 199.
فَلَق؛ سوره مُعَوَّذَتَيْن
فنك
فَنَك: جانورى كوچكتر از روباه با پوست قرمز و پرمو.
از آن به
مناسبت در باب صلات و اطعمه و اشربه نام بردهاند.
فنك از جانوران
حرام گوشت است.[1] نمازگزاردن در اجزاى حيوان حرام گوشت، مانند لباس تهيه شده از پشم
يا پوست آن صحيح نيست.[2] برخى جانوران، از جمله فنك به قول برخى قدما از حكم ياد
شده استثنا شدهاند؛[3] ليكن نظر مشهور عدم صحّت نماز با اجزاى آن است[4]( حيوان).
[1]النهاية/ 577 ؛ جواهر الكلام 36/ 296 ـ 297
[2] مستند
الشيعة 4/ 306 ؛ الحدائق الناضرة 7/ 58
[3] المقنع/ 79
[4] المعتبر 2/ 86 ـ 87 .
فوّاره آب فوّاره
فوت
فوت: مردن( مرگ)/ سپرى شدن وقت عبادت داراى وقت، همچون نماز
و روزه ( قضاء).
فوت كردن
فوت كردن: دميدن.
از آن به
مناسبت در باب صلات و اطعمه و اشربه سخن گفتهاند.
فوت كردن محل
سجده در حال نماز مكروه است؛[1] بويژه اگر موجب آزار ساير نماز گزاران گردد.[2] برخى
كراهت را به صورت اخير اختصاص دادهاند.[3]
فوت كردن در
حال نماز موجب بطلان آن نمىشود؛ ليكن حكايت آن؛ به گونهاى كه دو حرف تلفظ گردد،
مثلا گفته شود «پف»، در صورت عمدى بودن، نماز را باطل مىكند.[4]