[1]ادوار الفقه الامامى/ 108 ـ 109 ؛ الهداية (مقدمه)/ 18

[2] الهداية (مقدمه)/ 18 ـ 19 ؛ المهذب (مقدمه) 1/ 22 ـ 23 ؛ ادوار الفقه الامامى/ 108 ـ 109 .

فقير فقر

فقيه

فقيه: دارنده ملكه استنباط حكم فرعى شرعى از منابع معتبر.

فقه در لغت به معناى فهم، فطانت و درك عميق و دقيق آمده است و اساس و ريشه آن به گشودن و شكافتن باز مى‌گردد و فقيه به كسى اطلاق مى‌شود كه داراى فهم عميق و دقيق است، احكام را مى‌كاود و گره‌ها و معضلات آن را مى‌گشايد و حل مى‌كند.

واژه فقه و فقيه در آيات و روايات در همان معناى لغوى به كار رفته و همه معارف و آموزه‌هاى دينى؛ اعم از اصول و فروع را دربر مى‌گيرد و اختصاص به حوزه خاصى ندارد؛ ليكن به تدريج در اصطلاح فقها محدود به حوزه خاصى شده است و امروزه فقيه به كسى اطلاق مى‌گردد كه در رشته‌اى خاص از علوم اسلامى؛ يعنى احكام فرعى شرعى داراى ملكه استنباط است و مى‌تواند حكم شرعى هر مسئله‌اى را با بحث و بررسى از ادله معتبر شرعى به دست آورد.[1]

در كلمات متأخران، واژه مجتهد نيز به معناى فقيه به كار رفته است.

از احكام مربوط به آن، ذيل عناوين اجتهاد(اجتهاد)، تقليد( تقليد) و فقه( فقه) سخن رفته است؛ چنان كه قلمرو ولايت فقيه در عنوان ولايت فقيه مطرح خواهد شد(ولايت فقيه).

[1]مجمع البحرين، واژه «فقه» ؛ منتهى المطلب 1/ 7 ؛ معالم الدين (قسم الفقه) 1/ 90 .

فقيه جامع شرايط

فقيه جامع شرايط: فقيه داراى همه شرايط لازم براى مرجعيت.

بر فقيهى كه داراى ملكه استنباط احكام از ادلّه است و شرايط لازم، همچون ايمان، عدالت، زهد، و پارسايى را براى تصدى منصب مرجعيت دارد، فقيه جامع شرايط اطلاق مى‌شود[1](فقيه) (تقليد).

[1]جواهر الكلام 21/ 399 ؛ القضاء و الشهادات (شيخ