[1]فصلنامه فقه اهل بيت، شماره 23/ 228 ؛ مستند الشيعة (مقدمه) 1/ 12 ـ 13 .

فقه تطبيقى فقه مُقارَن

فقه جعفرى

فقه جعفرى: فقه شيعه دوازده امامى.

فقه جعفرى، منسوب به پيشواى ششم شيعيان، حضرت امام جعفر صادق عليه السّلام است. منشأ اين نسبت، استحكام پايه‌ها و گسترش فقه شيعه به دست آن حضرت است؛ هرچند تأسيس و پايه گذارى آن به عصر پيامبر صلّى اللّه‌ عليه و آله و امامان پيشين باز مى‌گردد؛ ليكن پيشواى ششم عليه السلام با توجه به شرايط سياسى و فرهنگى پيش آمده، نقش بيشترى در نهادينه سازى اركان و گسترش فروع و ابعاد آن داشتند؛ بدين جهت فقه شيعه به عنوان فقه جعفرى شناخته مى‌شود( فقه).

فقه روايى فقه منصوص

فقه فتوايى

فقه فتوايى: بيان احكام فقهى بدون استدلال.

فقه فتوايى گونه‌اى از ارائه فقه است كه در آن، فقيه نظر خود را بدون استدلال و ذكر مستندات بيان مى‌كند.[1]

كتابهاى «الهداية» و «المقنع» شيخ صدوق، «المقنعة» شيخ مفيد، «النهاية» شيخ طوسى، «شرائع الاسلام» محقق حلى، «عروة الوثقى» سيد يزدى و «تحرير الوسيله» امام خمينى در شمار كتب فقه فتوايى اند.

[1]غاية المراد (مقدمه) 1/ 51

[2] فصلنامه فقه اهل بيت، شماره 23/ 225 .

فقه مقارن

فقه مُقارَن: گونه‌اى از ارائه فقه.

فقه مقارن كه فقه تطبيقى نيز ناميده شده، بر گونه‌اى از عرضه فقه اطلاق مى‌گردد كه در آن، آرا و ديدگاههاى مختلف فقها در بيان حكم مسئله‌اى شرعى، همراه دليل هر ديدگاهى و گزينش و ترجيح نظريه درست با برهان و دليل، گردآورى مى‌شود. قدما از عرضه فقه با چنين رويكردى به «فقه الخلاف» يا «فقه