فضيخ

فَضيخ: مايعى مست كننده، برگرفته شده از خرماى رسيده يا نارس[1]( خمر)/ نام مسجدى در مدينه( مسجد فضيخ).

[1]كتاب السرائر 3/ 129 ؛ الروضة البهية 7/ 320 .

فضيلت

فضيلت: شرف و برترى؛ مقابل نقيصه.

از احكام آن در بابهايى چون اجتهاد و تقليد، صلات و حج سخن گفته‌اند.

كاربرد: فضيلت گاه صفت شخص قرار مى‌گيرد، گاه صفت مكان و گاهى صفت زمان.

اول: چنانچه دو مجتهد جامع شرايط در فضيلت (علم) برابر باشند، فرد عامى در تقليد از هر يك از آن دو مخير است.[1]

مستحب است در صف اول نماز جماعت، صاحبان فضيلت، همچون عالمان و پرهيزكاران قرار گيرند( اهل فضل).

مجادله و بحث با ديگرى به قصد اظهار فضيلت و چيرگى بر او حرام است ( جدال).

دوم و سوم: برخى مكانها نسبت به برخى ديگر فضيلت دارند، مانند مشاهد مشرّفه( مشاهد مشرّفه)، مكّه مكرّمه و مساجد، بويژه مسجدالحرام، مسجد النبى صلّى اللّه‌ عليه و آله و مسجد كوفه؛ چنان كه بعضى زمانها نيز بر بعضى ديگر فضيلت دارند، مانند ماههاى رمضان، شعبان و رجب، روز جمعه و عرفه و اعياد اسلامى، همچون عيد غدير، فطر و قربان.

طاعت و بندگى در اين مكانها و زمانها داراى اجر و پاداش بيشترى است( ثواب)؛ چنان كه گناه و نافرمانى در آنها، عقوبت شديدترى را درپى دارد(تغليظ).

( شرف) ( تفضيل)

[1]العروة الوثقى 1/ 20 .

فطحيه

فَطَحيّه: قائلان به امامت عبداللّه‌ افطح.

فطحيّه فرقه‌اى از شيعه به معناى عامّ‌اند (معتقدان به خلافت بلافصل حضرت على عليه السّلام) كه معتقد بودند امامت پس از امام صادق عليه السّلام به فرزندش عبداللّه‌ افطح منتقل شده است نه موسى بن جعفر عليهما السلام[1]