در اينكه مقصود از «الف» و «ها» كدام «الف» و «ها» است، احتمالاتى ذكر شده است: «الف» و «ها» در هر جاى موجود در اذان؛ «الف» و «ها» ى واقع در آخر فصول اذان، همچون «الف» و «ها» ى آخر «اللّه‌» و «الصلاة»؛ و «الف» و «ها» ى كلمه جلاله «اللّه‌».[2]

اقتدا به كسى كه قادر بر فصيح ادا كردن حروف نيست، در صورت توانايى بر اداى آنها در حدّ واجب، جايز است؛ هرچند مأموم فصيح‌تر از امام باشد.[3]

از فصاحت به معناى دوم نيز در باب صلات سخن گفته‌اند.

مستحب است خطيب جمعه فصيح و بليغ باشد؛ بدين معنا كه سخنانش روان و شيوا باشد؛ ميان كلماتش ارتباط و تناسب وجود داشته باشد و كلمات براى مخاطبان نامأنوس نباشد و به ذهنشان دشوار نيايد.[4]

[1]الفوائد المليّة 1/ 149 ـ 150 ؛ الحدائق الناضرة 7/ 338

[2] مصباح الفقيه 11/ 324 ؛ الحدائق الناضرة 7/ 408 ـ 409

[3] العروة الوثقى 3/ 187 ؛ مهذب الاحكام 8/ 135 ـ 136

[4] الحدائق الناضرة 10/ 111 ؛ جواهر الكلام 11/ 329 .

فَصد رگ زنى

فصّلت؛ سوره

فُصِّلَت؛ سوره [= حم سجده]: چهل و يكمين سوره قرآن كريم.

از آن در باب صلات سخن گفته‌اند.

سوره فصّلت از عزائم است كه آيه سجده دارد( آيات سجده) و با تلاوت يا شنيدن آن سجده واجب مى‌شود.[1] قرائت اين سوره‌هادر نمازهاى واجب جايز نيست[2]( عزائم). همچنين سوره ياد شده از حواميم( حواميم) است و خواندن آن در نمازهاى مستحب، بويژه ركعت پنجم نماز شب در شب جمعه[3] و نيز تلاوت آن در شب جمعه[4] ونخستين ركعت از دو ركعتى كه در داخل كعبه بين دو ستون بر سنگ سرخ خوانده مى‌شود، استحباب دارد.[5]

[1]جواهر الكلام 10/ 210 و 217

[2] 9/ 343

[3] وسائل الشيعة 6/ 141 و 146

[4] تذكرة الفقهاء 4/ 117

[5] الهداية/ 252 ـ 253 .

فصل خصومت قضاوت

فصيح فصاحت