تفاوت ياد شده بنابر ديدگاه اصوليان است كه ظن را در طريق تحصيل احكام شرعى كافى مى‌دانند( اصولى).

فروع دين و اجتهاد: مكلّف براى دستيابى به فروع دين يا بايد مقلّد باشد ـ چنان كه گذشت ـ و يا مجتهد. مقصود از مجتهدكسى است‌كه توانايى استنباط احكام شرعى را از منابع آن دارد[4](اجتهاد).

فروع دين و احتياط: مكلف مى‌تواند براى تحصيل فروع دين، جز راه اجتهاد و تقليد، راه احتياط را بر گزيند؛ ليكن در خود مسئله جواز يا عدم جواز احتياط بايد مجتهد يا مقلد باشد[5]( احتياط).

[1]رسائل و مسائل 3/141 ـ 142

[2] مهذب الاحكام 6/ 315

[3] فقه الشيعة (الاجتهاد والتقليد)/ 16 4 و [5]توضيح المسائل مراجع 1/ 12 ـ 13.

فرومايه پستى

فرياد

فرياد: صيحه و بانگ بلند.

از احكام مرتبط با آن در بابهاى طهارت، صلات، سبق و رمايه، حدود و ديات سخن گفته‌اند.

طهارت: گريه كردن در مرگ ديگران جايز است، ليكن توأم بودن آن با فرياد خارج از حدّ متعارف حرام مى‌باشد.[1] برخى آن را مكروه دانسته‌اند.[2]

صلات: در موارد عدم امكان تحصيل علم به دخول وقت نماز به جهت ابرى بودن هوا و مانند آن، بنابر قول مشهور، به نشانه‌هايى كه موجب ظنّ به دخول وقت مى‌شود، مانند بانگ بر آوردن خروس، مى‌توان اعتماد كرد[3] ( خروس).

بنابر قول به وجوب نماز آيات( نماز آيات) براى هر رخداد ترسناك، نماز آيات به سبب صيحه آسمانى همچون صداى رعدى كه عموم مردم از آن بترسند و به هراس افتند، واجب مى‌شود.[4]

سبق و رمايه: به قول برخى در مسابقه سوار كارى جايز نيست كسى از پشت سر اسب مسابقه بر او بانگ زند تا سرعتش بيشتر شود و تندتر بدود.[5]