نكاح: نگاه كردن همسر، به فرج در حال آميزش و غير آميزش بنابر قول مشهور مكروه است.[3] برخى قدما نگاه به فرج را در حال آميزش حرام دانسته‌اند.[4]

استمتاع از فرج به يكى از سه سبب حلال مى‌شود: ازدواج در زن آزاد و كنيز؛ ملكيت و تحليل( تحليل). دو سبب آخر نسبت به كنيز است.

عيوبى همچون رَتَق( رتق)، عَفَل ( عفل) و قَرَن( قرن) كه در فرج پديد مى‌آيد مجوز بر هم زدن عقد نكاح مى‌شود( ازدواج).

از حقوق واجب زوجه بر زوج، يك بار آميزش در هر چهار ماه است. به قول گروهى، آميزش بايد در فرج باشد و در دُبُر كفايت نمى‌كند.[5]

ايلاء: چنانچه مرد بر ترك آميزش با همسر دائمى خود سوگند ياد كند و زن نزد حاكم شكايت برد، حاكم مرد را به رجوع يا طلاق امر مى‌كند. رجوع با آميزش در فرج تحقق مى‌يابد و آميزش در دُبُر كفايت نمى‌كند[6]( ايلاء).

صيد و ذباحه: در حرمت خوردن فرج حيوان حلال گوشت اختلاف است. قول به حرمت به مشهور نسبت داده شده است.[7]

حدود: در حدّ تازيانه بايد تازيانه بر جاهاى مختلف بدن بزهكار زده شود؛ ليكن لازم است از مواضع خطرناك همچون فرج خود دارى گردد[8] ( تازيانه).

فرج و احتياط: از چيزهايى كه موضوع احتياط شرعى است و رعايت احتياط در آن لازم مى‌باشد، فرج است. از اين رو، به رغم عدم وجوب اعلام جاهل به موضوع، در امور مهمى همچون فرج، در صورتى كه اعلام نكردن موجب مباح گرديدن فرج حرامى گردد، اعلام و ارشاد جاهل واجب است.[9]

( آلت تناسلى) ( دُبُر)

[1]المفردات (راغب)، لسان العرب و مجمع البحرين، واژه «فرج» ؛ المعتبر 1/ 181 ؛ الحدائق الناضرة 19/ 451 ؛ غاية الآمال 3/ 432 ؛ جامع المدارك 1/ 61

[2] الحدائق الناضرة 3/ 264 و19/ 429 ـ 430 ؛ غاية الآمال 3/ 432

[3] المهذب البارع 3/ 207

[4] الوسيلة/ 314

[5] الانواراللوامع 10 قسم 1/ 17 ؛ الروضة البهية 5 / 104

[6] مسالك الافهام 10 / 159

[7] جواهر الكلام 36/ 348

[8] الروضة البهية 9/ 107

[9] مائة قاعدة فقهية/ 36 ؛ قواعد الفقهية (بجنوردى) 3/ 36 ؛ مصباح الفقاهة 1/ 120 .