اين مجوزها عبارت‌اند از:

( افتراق) ( انفصال)

[1]المراسم العلوية/ 159 ؛ قواعد الاحكام 3/ 119 ؛ ارشاد الاذهان 2/ 41

[2] المراسم العلوية/ 161 ـ 164 ؛ الوسيلة/ 327 ؛ مفاتيح الشرائع 2/ 304 ـ 307 ؛ جواهر الكلام 30/ 188 .

فراموشى

فراموشى: از ياد بردن.

فراموشى پاك شدن صورت علمى چيزى از حافظه و ناتوانى در يادآورى آن است. از احكام آن در همه ابواب فقهى؛ اعم از عبادات، معاملات و غير آن سخن گفته‌اند كه در اينجا به احكام كلى آن اشاره مى‌شود.

فراموشى از نه عذرى است كه سبب رفع تكليف مى‌شوند(حديث رفع).

فراموشى گاه حكم تكليفى و وضعى؛ هردو را برمى‌دارد، مانند حرف زدن در نماز، يا ترك جزئى از اجزاى واجب غير ركنى نماز از روى فراموشى( خلل در نماز) و يا خوردن در حال روزه واجب معيّن، مانند روزه ماه رمضان از روى فراموشى كه موجب بطلان نماز و روزه نمى‌شود( روزه).

در حج نيز ارتكاب محرمات احرام ـ جز صيد ـ از روى فراموشى موجب ثبوت كفّاره نيست؛[1] چنان كه به نظر مشهور، كسى كه در حج يا عمره، احرام را فراموش كرده و پس از اتمام اعمال يادش آمده، عملش صحيح است و نيازى به اعاده آن نيست.[2]

فراموشى گاهى تنها حكم تكليفى را برمى‌دارد و حكم وضعى باقى است،