تخصيص بعضى فرزندان به هديه دادن، در صورتى كه ميان آنان فتنه و نزاع ايجاد كند جايز نيست.[3]

فرونشاندن فتنه: خاموش كردن آتش فتنه (اختلاف و نزاع) و برقرارى صلح و آشتى ميان مسلمانان، عملى نيك، پسنديده و مستحب است؛ بلكه در مواردى واجب مى‌باشد( اصلاح).

چنانچه فردى براى فرونشاندن آتش فتنه و درگيرى ميان دو گروه، ديه كشته شده يكى از آن دو طايفه را بر عهده بگيرد، جايز است از زكات به او داده شود تا به تعهد خود عمل كند.[4]

خوف فتنه: در آتش بس ميان مسلمانان و كفّار، بازگرداندن كفّارى كه مسلمان شده‌اند جايز نيست؛ بلكه شرط آن در پيمان آتش بس با خوف فتنه (بازگشت به كفر) در صورت بازگرداندن آنان باطل است (آتش بس).

نگاه كردن به نامحرم و نيز گوش دادن به صداى او در صورت خوف فتنه (فروافتادن در گناه) حرام است.[5]

بنابر قولى بر غيبت كننده واجب است از كسى كه غيبت( غيبت) او را كرده است، حلاليت بطلبد؛ ليكن وجوب آن مشروط به عدم خوف فتنه (نزاع و دعوا) است[6](استحلال).

فروختن مال وقفى جايز و صحيح نيست؛ ليكن به قول مشهور، در فرض خوف بروز فتنه و اختلاف ميان موقوف عليهم (درگيرى و جرح و قتل) جايز است.[7]

ياد كردن مسلمان با القاب ناشايست موجب تعزير( تعزير) است؛ ليكن چنانچه كفّار يكديگر را با القاب زشت ياد كنند تعزير نمى‌شوند، مگر در صورت خوف فتنه (نزاع و درگيرى).[8]

غيبت فتنه‌انگيز: غيبت كردن از كسى كه ميان مسلمانان فتنه مى‌افكند و آنان را به گمراهى مى‌كشاند جايز، بلكه به قصد نهى از منكر و برحذر داشتن مردم از نزديك شدن به او واجب است.[9]

[1]لسان العرب، واژه «فتن»

[2] جواهر الكلام 22/ 73

[3] كلمة التقوى 4/ 242

[4] تذكرة الفقهاء 5/ 259 ـ 260

[5] الحدائق الناضرة 23/ 47 ؛ جواهر الكلام 29/ 97

[6] جواهر الكلام 22/ 72 ؛ مصباح الفقاهة 1/ 331

[7] تذكرة الفقهاء 10/ 41 ؛