بعضى، آن را
چون لباس ندانسته و همراه داشتن آن را در حال احرام جايز دانستهاند. برخى، احتياط
واجب را در اجتناب از مطلق دوخته براى محرم دانسته، ليكن استفاده از فتق بند را
هنگام ضرورت جايز دانستهاند، هرچند بنابر احتياط كفّاره را بر او لازم
دانستهاند.[4]
تجارت: در
معامله برده، فتق از عيوب به شمار رفته و براى خريدار در صورت جهل به آن، خيار عيب
ثابت است.[5]
ديات: ديه فتق
در هر دو بيضه چهارصد دينار و در صورت سلب توانايى راه رفتن از آسيب ديده هشتصد
دينار است.[6]
فتنه در اصل به
معناى آزمايش و امتحان آمده است و به مناسبت در معانى متعدد و متنوعى به كار
مىرود؛ از آن جمله معانى ياد شده در شناسه و نيز رسوايى، قتل، جنگ، سوزاندن و
اولاد مىباشد.[1] مقصود از فتنه در كلمات فقها بر حسب مورد استعمال و كاربرد آن
مختلف است كه به آنها اشاره خواهد شد. از احكام آن در بابهاى جهاد، تجارت، نكاح و
وقف سخن گفتهاند.
فتنه انگيزى:
فتنه انگيزى (ايجاد اختلاف، نزاع و درگيرى) ميان مسلمانان حرام، بلكه از گناهان
كبيره (گناه كبيره) است؛ از اين رو، نمّامى و سخن چينى از اين جهت كه موجب فتنه
انگيزى مىشود از گناهان كبيره برشمرده شده است( سخن چينى). ليكن ايجاد فتنه و
اختلاف ميان مشركان براى تضعيف آنان و تقويت جبهه حق جايز است؛ بلكه برخى آن را بر
حسب مصلحت و ضرورت، مستحب يا واجب دانستهاند.[2]